Sinds vrijdagmiddag is de campus stilaan aan het leeglopen. Overal kom ik trotse ouders tegen die onwennig over de campus lopen. Stuk voor stuk zijn op zoek naar hun kinderen om hen mee naar huis te nemen voor een weekje quality time met het hele gezin. De studenten die niet opgehaald worden, lopen te sleuren met zware valiezen en bereiden zich voor op een weekje feesten in het zonnige Florida, of het exotische Europa.
Dit kan maar één ding betekenen: Spring Break.
Ook bij ons begint het te kriebelen. De campus hangt al weken vol posters met interessante reisaanbiedingen die allemaal hetzelfde beloven: parelwitte stranden, palmbomen, wilde feestjes en veel te kleine bikini’s.
Op het allerlaatste moment beslissen Thomas en ik dat we ook een ontspannen tripje naar een strandbestemming verdienen.
Revere BeachZo stappen we zondag op de metro richting luchthaven. De meeste studenten zijn ondertussen vertrokken, dus hoeven we gelukkig niet te drummen voor een plaatsje. Aan de luchthaven stapt zo goed als iedereen uit, maar wij blijven netjes zitten.
Aangezien Thomas en ik net 10 dagen Stockholm geboekt hebben, houden we het voor één keer bescheiden. Onze eindbestemming ligt twee metrohaltes verder: Revere Beach, het bekendste strand van Boston.
Jammer genoeg zijn er iets meer wolken dan voorspeld, en door de koude wind zijn onze dikke winterjassen geen overbodige luxe. Toch genieten we ten volle van ons dagje aan zee. Tijdens onze strandwandeling bestuderen we de gigantische schelpen die overal verspreid liggen, en spotten we zowaar een UFO (die achteraf toch gewoon een vliegtuig bleek te zijn).
Na onze korte spring break, keren we terug naar de lege campus waar we onzelf verwennen met een kopje warme koffie en een muffin. We komen net op tijd thuis om vanop onze elfde verdieping te kijken naar een spectaculaire zonsondergang. De hemel gaat langzaam van zachtpaars naar felroze, en we bewonderen alle schakeringen voor we de zon helemaal zien verdwijnen.
Er is geen palmboom die hier tegenop kan.
