Samen op stap

Maandagmorgen worden we gewekt door de regen die tegen het venster tikt. Na het schitterende weer van gisteren, krijgen we vandaag een portie “slush” te verwerken: een smerige combinatie van regen en sneeuw. De gevoelstemperatuur is opnieuw gedaald naar -6, terwijl het helemaal niet aan het vriezen is. Dit betekent dat de semi-sneeuw niet blijft liggen, en dat de straten vol smurrie liggen.

HondenweerDaar komt nog bij dat de wind zo hevig waait dat iedereen die zich buiten waagt met een paraplu op zoek zal mogen gaan naar een nieuw exemplaar. Terwijl we gisteren zo genoten van de skyline van Boston, kunnen we vandaag niet eens de overkant van de rivier zien.

Omdat het er naar uitziet dat het een verloren binnenzitdag zal worden, beslis ik om mij nuttig te maken en de was te doen. Ik trek mij terug in de kelder van ons gebouw met twee valiezen vol vuile kleren. Ik leer een paar andere MIT-spouses kennen uit ons gebouw, en ik heb al mijn overredingskracht nodig om mijn huisgenotes bij te brengen dat België geen provincie van Duitsland is.

Wanneer ik terug op onze studio kom en mijn laptop aanschakel, slaat de dag volledig om. Eén kort mailtje van Thomas transformeert deze dag tot een superdag: hij laat weten dat zijn nieuwe paper aanvaard is, en dat hij in juni naar Stockholm mag om zijn werk te gaan voorstellen op een belangrijke conferentie.

Een mooie stap in Thomas’ loopbaan en het vooruitzicht op een weekje Zweden deze zomer. Meer moet dat niet zijn.

Om Thomas’ succes te vieren, beslissen we om vanavond uitgebreid te dineren. We bereiden onszelf een viergangendiner (dessert-hoofdgerecht-soep-dessert 2) met een flesje bubbels (Canada Dry welteverstaan, in de meeste supermarkten verkopen ze hier immers geen alcohol).

Jell-OWe beginnen met het dessert: een portie Jell-O. Wanneer ik de kom uit de koelkast haal, vrees ik dat het goedje nog veel te vloeibaar is want bij de minste beweging die ik maak, dreigt de artificieel roze blubber uit de kom te springen. Het kost echter heel wat moeite om de brij uit de kom op een bord te krijgen, en bij het nalezen van de instructies blijkt dat de Jell-O er exact uitziet als zou moeten. Niet dat dat een geruststelling is.

Bij de minste beweging begint ons nieuw experiment te trillen, en het duurt tientallen seconden vooraleer de rust op ons bord terugkeert. Ik besluit om voor één keer niet met mijn ogen te eten, en uiteindelijk waag ik me toch aan een hapje. Tot mijn eigen grote verbazing lust ik het.

Omdat de porties zo groot zijn, hebben we ondertussen wel beslist om geen Jell-O meer te maken als het maar voor ons tweetjes is. Onze bezoekers zijn bij deze gewaarschuwd: jullie krijgen allemaal een portie blubber in jullie bord.