Samen op stap

Tijdens het tweede deel van de week zijn de temperaturen geleidelijk aan gestegen, zodat de sneeuw in een mum van tijd volledig verdwenen is. Sinds onze aankomst in Boston hebben we al meer zonnige dagen gehad dan tijdens de meeste Belgische zomers, maar vandaag geeft de zon voor het eerst een beetje warmte, en de stad ontwaakt.

Plots is er veel meer volk op straat dan gewoonlijk, en ook wij beslissen om een wandeling maken om te vieren dat de lente in aantocht is. Op de campus wordt er volop getennist, en meisjes showen voor het eerst sinds maanden hun winterwitte benen in ultrakorte minirokjes.Langs de oevers van de Charles komen we nóg meer lopers tegen dan anders.

Thomas en ik hebben nog steeds onze dikke winterjas aan en vallen op tussen al die zomerse outfits. Eerst verbaas ik me erover dat iedereen eruit ziet alsof er een hittegolf aan de gang is, maar aangezien ik het na een paar minuten wandelen veel te warm heb, ziet het er naar uit dat de anderen de temperatuur iets beter hebben ingeschat.

Spring is in the air!We wandelen tot aan de Harvard Bridge, waar een verzameling wandelaars staat te genieten van deze eerste lentedag. Het is inderdaad één van de mooiste plekjes in Cambridge omdat je er zo’n mooi zicht hebt op de skyline van Boston, dus voegen we ons bij het groepje.

We merken dat onze buren niet naar de skyline aan het kijken zijn, maar recht naar beneden. We volgen hun blikken, en begrijpen onmiddellijk wat hun aandacht heeft getrokken: in de Charles staat een man tot zijn middel in het water, terwijl hij zich vastklampt aan de hoge zijwand. Hoewel het een mooie dag is, is het zeker nog geen weer om uit jezelf te gaan zwemmen in een koude rivier, dus iedereen rondom ons vraagt zich af hoe de arme man in het water terecht gekomen is. De arme man ziet eruit alsof hij zich exact hetzelfde afvraagt.

Thomas en ik beslissen om onze wandeling verder te zetten, maar wanneer de lokale politie een kijkje komt nemen, worden onze ogen toch weer naar het bizarre tafereel gezogen. De komst van een politiewagen met zwaailicht zorgt ervoor dat de nieuwsgierige massa in geen tijd verdubbelt. Iedereen praat met iedereen, in de hoop om zo veel mogelijk informatie te verzamelen over de identiteit van de drenkeling en hoe hij in het water verzeild is geraakt.

Ook voor de voorbijrijdende automobilisten is nu duidelijk dat er iets aan de hand is, en niemand doet enige moeite om zijn nieuwsgierigheid te verbergen. Sommige auto’s gaan trager rijden, en proberen zelf te zien wat er gebeurt. Anderen draaien hun raampje open, en vragen omstanders wat er aan de hand is. De nieuwsgierigsten stoppen hun auto midden op de brug en stappen uit om het “spektakel” met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Wanneer ze zien dat er niets sensationeel gebeurd is, stappen ze terug in en rijden ze verder.

Na enkele minuten komt een speedboot van de politie de ongelukkige uit het water vissen, en daarna is de show gedaan. Iedereen wandelt verder alsof er niets gebeurd is, en nu de man verdwenen is, lijkt niemand zich nog af te vragen hoe hij in het water terecht gekomen is of hoe hij er aan toe is.

Thomas en ik blijven kijken tot de boot bijna uit het zicht verdwenen is. Wanneer we opkijken en de skyline zien, beseffen we nog maar eens hoe mooi onze tijdelijke thuisstad is.