Samen op stap

Vandaag is de eerste volledige dag van mijn ouders in Boston, en ik sta te popelen om hen onze stad te laten zien. Beginnen doen we met de grand tour van MIT: Thomas en ik leiden hen rond over de campus terwijl we hen alles vertellen over het leven aan MIT, en de ongelooflijk coole studentenvoorzieningen. Hoewel Thomas en ik allebei geen échte MIT-studenten zijn, voelen we ons toch al ontzettend hard verbonden met deze universiteit. Ik word razend wanneer mijn moeder “eM aI Tie” als het Duitse “mit” uitspreekt, en kan er al helemaal niet tegen als mijn vader enkele onschuldige vragen stelt over die andere universiteit in de buurt, Harvard.
Niets kan tippen aan “ons schooleke".

Mama op het vrijheidsezeltjeDe rondleiding van MIT eindigt aan the Broad, en nadat ik Thomas daar heb achtergelaten, trek ik met mijn ouders naar het centrum van Boston. Hun New England reisgids stelt dat “The Freedom Trail” dé topattractie van Boston is, dus trek ik voor de zoveelste keer naar Boston Common voor het beginpunt van deze wandeling. Hoewel ik de rode lijn door Boston ondertussen al bijna blindelings kan volgen, heb ik er zin in: ik slaag er nog elke keer in om nieuwe dingen te ontdekken tijdens de tocht, en in een bruisende stad als Boston, is het sowieso altijd plezierig wandelen.

Aan Faneuil Hall beslissen we om even te pauzeren en ons te amuseren met een gezonde combinatie van drie van mijn favoriete activiteiten: een terrasje doen, bijpraten en mensenkijken. Vooral dat laatste is erg plezierig hier in het toeristische centrum van de stad omdat er zo’n bonte mengeling aan mensen voorbijwandelt. Het contrast tussen de verschillende voorbijgangers is gigantisch: aan de ene kant heb je de onverzorgde Amerikanen die altijd wel op een hamburger aan het knabbelen zijn, en rondlopen in een oude pyjamabroek vol gaten. Daartegenover staan de Amerikanen die enkel light-producten kopen, elke dag drie uur in de fitness doorbrengen en hun graatmagere kont in designerkleding hijsen. Na een half jaar in de VS blijf ik me verbazen over het gebrek aan gêne van de eerste groep, en het onvermogen om zichzelf te relativeren van de andere.

Annelies aan de EsplanadeNa een lichte lunch in Quincy Market pikken we nog een paar optredens van straatartiesten mee, en daarna zetten we onze wandeling door Boston verder. Omdat het een erg mooie dag is, houden we het tweede deel van de Freedom Trail voor een andere keer, en trekken we naar de Esplanade om te genieten van de schaduw langs de groene oever van de Charles.

Het is vandaag ideaal zeilweer en dit stukje van de rivier ligt dan ook vol bootjes. We zien geregeld zeilers die hun volledige gewicht uit de boot moeten hangen om zichzelf nog nét te kunnen redden van een frisse duik in de modderige Charles, maar even later zien we dan toch een bootje ondersteboven in het water liggen. De onfortuinlijke zeiler ligt te spartelen in het water, en trekt met al zijn macht aan de boot om hem weer recht te krijgen, maar slaagt hier niet in. Even later lijkt het wel te lukken: de boot komt langzaam uit het water, de mast komt steeds sneller omhoog.... om daarna weer in het water te verdwijnen aan de andere kant: iets te hard getrokken deze keer.
Ik hoop dat de zeiler te druk bezig was met zijn boot om ons gelach op te merken.

De tweede poging lukt wel, en eigenlijk krijg ik steeds meer zin om eens te ontdekken hoe ik het er zelf zou van afbrengen in zo’n bootje. Op een warme dag als deze kan een beetje verkoeling in het water alleen maar deugd doen, en het zicht op Boston van op het water moet gewoon fantastisch zijn.
Misschien moet ik Thomas toch maar eens meesleuren naar de zeillessen van MIT.

ConcertOndertussen vindt Thomas dat hij genoeg gewerkt heeft voor vandaag, en hij komt ons vergezellen. Vanavond gaan we met zijn allen naar de Hatch Shell, waar we getrakteerd worden op een gratis klassiek concert. Wij zijn nog net op tijd om een plaatsje te veroveren op één van de bankjes rond het grote grasplein, maar de meeste Bostonians zijn heel wat beter voorzien.

Net als op Independence Day hebben ze massaal hun plooistoeltjes en frigoboxen uit de kast gehaald, zodat ze in alle comfort kunnen genieten van een streepje muziek en een rijkelijke picknick. Wij moeten het stellen met een hard stenen bankje van waar we het podium amper kunnen zien, en een paar flesjes water die we na lang wachten konden veroveren.

Toch is het concert puur genieten: de combinatie van mooie muziekjes, goed gezelschap en een vrolijk vakantiegevoel zorgt voor een zalige zomeravond. Na het concert trekken we met zijn vieren de stad in om een hapje te eten, en daarna is het alweer tijd om afscheid te nemen van mijn ouders, die morgen in alle vroegte naar New York vertrekken.
Dit weekend reizen Thomas en ik hen achterna. Tijd voor onze tweede hap uit the Big Apple!