Samen op stap

Thomas en ik trekken voor de tweede keer naar de hoofdstad van de wereld, en het plan is om àlles te doen dat we de vorige keer vergeten zijn. Ons ambitieuze project wordt echter gedwarsboomd door de mannen van de Chinatown bus: deze keer hebben we -tegen alle verwachtingen in- een verantwoordelijke chauffeur in plaats van een wegpiraat, en dat betekent dat we toch bijna een uur langer onderweg zijn dan voorzien.

Van zodra we in New York gedropt worden, reppen we ons naar de metro. We willen zo snel mogelijk onze spullen gaan dumpen in het hotel, zodat we onbezorgd de stad kunnen intrekken. Jammer genoeg ontdekken we nog maar eens dat haast en spoed nergens goed voor is: we hebben de tijd niet genomen om het complexe metrosysteem helemaal te doorgronden, en we zitten op een exprestrein naar Harlem die onze halte (en de tien haltes daarna) vrolijk voorbijraast.

Hard Rock Cafe New YorkGelukkig is de metro ook altijd een beetje reizen. Onze wagon krijgt bezoek van een bende breakdancers die het beste van zichzelf geven in deze krappe ruimte. Een van de dansers is bijna een hoofd groter dan Thomas, en hij durft het aan om salto’s te doen tussen de ijzeren staven in ons kleine wagonnetje. Een behoorlijk indrukwekkend kunstje dat hem toch enkele dollars heeft opgeleverd.

Uiteindelijk geraken we toch veilig en wel in de jeugdherberg waar we deze keer verblijven, maar het gebouw is niet veel soeps: de trap klinkt alsof hij elk moment kan instorten, in ons kleine, witte kamertje staat alleen maar een gammel bed, en door het raam komt amper licht omdat er amper een meter ruimte is tussen ons gebouw en het volgende hotel. Mochten we kennis willen maken met onze overburen, zouden we elkaar zonder problemen een hand kunnen geven door het raam.

We hebben met mijn ouders afgesproken aan de M&M winkel op Times Square, maar het is echt niet evident om tot daar te geraken. Op Times Square is het echt koppen lopen: er is minstens drie keer meer volk op dit plein dan bij ons vorige bezoek in april. De combinatie van de hitte en de mensenmassa maakt Thomas onwaarschijnlijk stil, en het duurt niet lang voor ik besef dat ik nooit in New York zou willen wonen. Geef mij toch maar het mooie Boston.

Van zodra we herenigd zijn met mijn ouders, trekken we naar de bar in hun hotel om de drukte te ontlopen. Ze zijn razend enthousiast over hun voorbije dagen in NY en overdonderen ons met weetjes over beroemdheden in Brooklyn en Manhattan, verhalen over de sightseeing bus,en hun bijna-ontmoeting met de president (ze hebben een auto gezien waarvan ze dénken dat Obama erin zat).

Lady Liberty pesten in Macy'sDaarna trekken we met zijn allen naar Macy’s, het grootste warenhuis ter wereld. Mijn moeder en ik zouden ons hier waarschijnlijk een volledige week kunnen bezighouden en storten ons enthousiast op de damesafdeling. De heren in ons gezelschap zijn het hier duidelijk niet mee eens, en loodsen ons subtiel naar andere verdiepingen . Uiteindelijk krijg ik geen nieuwe kleren, maar wél een lekker ijsje van Ben&Jerry’s om mij te troosten.

Ondertussen begint het al een klein beetje donker te worden, dus is het de hoogste tijd om naar het uiterste Zuiden van Manhattan te trekken. Ons doel is om de zon langzaam te zien verdwijnen achter de skyline van New York van op de Staten Island Ferry. We zijn duidelijk niet de enigen met dat idee, want het is er gigantisch druk in de haven. Toch slagen Thomas en ik er in om het mooiste plekje te veroveren: helemaal achteraan de ferry op de allereerste rij.

Rondom ons staat het vol amateurfotografen, maar wij trekken ons niets aan van al hun geklik en geflits: met Thomas armen rond mij geniet ik van de rozige lucht, de lichtjes van Manhattan en de trotse Lady Liberty. Net wanneer ik mij afvraag of wij ons fototoestel toch ook niet moeten uithalen om dit beeld te vereeuwigen, hoor ik iemand in mijn oor fluisteren “Wij hebben geen foto’s nodig. Als je dit nog eens wil zien, dan komen we gewoon nog eens terug”. Thomas kent mij door en door.

Times Square by nightNadat de ferry ons weer heelhuids in Manhattan heeft afgezet, nemen we afscheid van mijn ouders. Thomas en ik hebben een meesterlijk plan in gedachten om de dag af te sluiten, maar mijn ouders hebben meer zin in een rustige avondwandeling. Wij trekken met zijn tweetjes naar de McDonalds op het drukke Times Square om de neonverlichting eens by night te zien. We installeren ons op de hoogste rij van de tribune met onze Third Pounder Angus Beef Meal om volop te genieten van de Amerikaanse “cultuur”: vettig eten, gigantisch veel lawaai, en overal waar je kan kijken opzichtige reclamepanelen.
I love America!