Samen op stap

Nadat we afscheid hebben genomen van het mondaine Newport trekken we naar Cape Cod, dé vakantiebestemming bij uitstek van de gemiddelde New Yorkers en Bostonianen. Ik ken Cape Cod vooral van de vele kitscherige schilderijtjes met idyllische landschappen en vuurtorentjes die je hier overal kan vinden.

Het clichébeeld van Cape CodCape Cod beantwoordt niet onmiddellijk aan onze verwachtingen: deze toeristische streek lijkt in niets op onze Belgische kust met al zijn betonnen hotelcomplexen, lunaparken en snackbars. Het drukke Blankenberge is hier wel erg ver weg: Cape Cod wordt vooral bezocht door uitgebluste stadsmensen die tot rust willen komen in een charmante Bed and Breakfast met privéstrand. Omdat het hier zo anders is dan verwacht, duurt het even voor we ten volle beseffen hoe mooi deze kaap wel is.

We trekken naar Provincetown, een stadje op het uiterste punt van het schiereiland dat gekend is voor twee dingen: kunst en homo’s. Tussen de talloze kunstgalerijen slenteren mannen arm in arm door de straten, en bijna alle winkels zijn voorzien van gigantische regenboogvlaggen en reclameposters met halfnaakte mannen. Ondanks het vroege uur is het in de meeste cafés al erg druk, en wanneer we binnengluren, kunnen we zien hoe het overwegend mannelijke publiek zich schaamteloos uitleeft (en uitkleedt) op foute nummers van Wham! en Madonna. Niemand kijkt vreemd op wanneer twee mannen in badpak ons voorbijfietsen.
Vreemd stadje...

Daddy op Cape CodPas wanneer we het levendige centrum van Provincetown verlaten hebben, snappen we waarom de stad zoveel toeristen aantrekt: we komen in een natuurzone terecht die ons onmiddellijk aan het Zwin doet denken. (Ik hoor Tim al zingen dat het zwin het schoonste der beesten is, maar ik heb het natuurlijk over het natuurreservaat in Knokke)

Via een gevaarlijke golfbreker vol losse stenen wagen we ons dieper in het natuurgebied om te genieten van de combinatie van een zeebriesje bij het geluid van het klotsende water. Op de achtergrond zien we één van de typische vuurtorentjes, en naast ons een mooi duinlandschap. Het clichébeeld van Cape Cod klopt, en het contrast met het drukke New York van gisterenochtend kan niet groter zijn.

We keren terug naar Hyannis, waar ik mijn tweede en voorlopig laatste nacht zonder Thomas naast mij doorbreng.

OntbijtDinsdagochtend beginnen we de dag met een sightseeing tour op Cape Cod. Jammer genoeg zit het weer niet echt mee, en we maken dan maar een uitgebreide ontbijtstop in een plaatselijk winkeltje dat volledig omhuld is met Amerikaanse vlaggen. Op een bankje onder de Stars’n Stripes installeren we ons met een verse muffin om het gedrag te bestuderen van Amerikaanse gezinnen op vakantie.

Omdat het er vandaag niet echt naar uitziet dat het strandweer zal worden, besluiten we om een paar uur vroeger dan gepland richting Boston te vertrekken. Het duurt niet lang voor we érg blij zijn dat we veilig binnen zitten: het is zo hard aan het gieten dat we amper de auto voor ons kunnen zien. De stortbuien maken niet gemakkelijk voor mijn vader om te rijden, maar na anderhalf uur staren naar de mist, zien we eindelijk de torens van Boston voor ons verschijnen.

Ik zet mijn ouders af aan hun tijdelijke optrekje (de Hilton, deze keer) en daarna neem ik de bus naar huis om eindelijk herenigd te worden met mijn man. Als ik de deur opendoe, zie ik een zielig hoopje ellende in de zetel liggen: Thomas heeft 39° koorts, en tal van symptomen die verdacht hard op Mexicaanse griep lijken. Hij is niet eens blij dat ik terug ben, hij is alleen maar opgelucht dat er weer iemand is die voor hem kan zorgen. Ik zet een potje thee, en geef hem een bolletje ijs tegen de keelpijn. Van zodra zijn keelpijn voldoende verzacht is dat hij kan spreken, fluistert hij “Zie je wat er met mij gebeurt als je mij alleen achterlaat?”.
Als dat geen emotionele chantage is...