Samen op stap

Toen we in Southampton stonden aan te schuiven om aan boord te mogen, viel ons al op dat we er niet bepaald uitzien als de doorsnee P&O cruisers. Wij zijn ongeveer 30 jaar jonger dan de meeste andere reizigers, en we hebben dan ook al heel veel reacties gekregen op onze jonge leeftijd.

Een eerste misvatting is dat we deel uitmaken van het personeel. Toen we op dag 2 stonden aan te schuiven voor een tafel in het hoofdrestaurant, zagen we een koppel niet zo subtiel naar ons wijzen: “Tiens, de crew mag hier blijkbaar ook eten”.

JonkieBijna elke keer dat we nieuwe mensen leren kennen, gaan ze er in eerste instantie van uit dat we deel uitmaken van de crew, en vragen ze wat onze functie aan boord precies inhoudt. Sinds Thomas naar de kapper geweest is, slaan ze die vraag meestal over. Met zijn korter coupeke lijkt hij blijkbaar op een van de zangers van de theatergroep, en af en toe komt er nu iemand vragen wanneer de volgende show is.

Als het dan uiteindelijk toch lukt om onze nieuwe vrienden er van te overtuigen dat we echt maar gewone passagiers zijn, vragen ze welke sector we precies doen. “Van Southampton tot Southampton” is duidelijk niet het antwoord dat ze verwachten. De reacties op het feit dat wij de volledige wereldreis doen varieren van een warme “Good for you!” tot ongeloof, jaloezie en zelfs verontwaardiging. “Jullie zijn te jong om rond de wereld te reizen! Je gaat me toch niet zeggen dat jullie al op pensioen zijn!”

De eerste dagen kwamen sommige mensen onze dagelijkse wandeling op het promenadedek onderbreken om te komen zeggen dat het zo leuk was om ook jonge gezichten te zien op deze cruise. Ik heb de voorbije maanden meer computervragen beantwoord dan ik ooit voor mogelijk hield, want “you young folks know all about The Google and The Internet, dontcha?”. Omaatjes komen in mijn wangen nijpen omdat ik zo hard op hun kleindochter lijk, en andere senioren komen ons ongevraagd levensadvies geven.

Een wereldreis is puur genietenOndertussen is het bijna niet meer mogelijk om ongestoord rond te wandelen op de boot, want we zijn uitgegroeid tot beroemdheden. Voor ons is het moeilijk om alle grijsaards uit elkaar te houden, maar niemand lijkt moeite te hebben om onze namen en gezichten te onthouden. Mensen waarvoor ik ooit eens de deur heb opengehouden of die mij de eerste weken zijn komen vragen wat ik had uitgespookt met mijn enkel, cruisers die ooit eens op dezelfde bus zaten tijdens een excursie, of die toevallig eens tegelijk met ons in het zwembad lagen te plonzen. Allemaal kennen ze ons nog, en zijn ze teleurgesteld als wij niet onmiddellijk de link kunnen leggen met die vluchtige ontmoeting van een paar weken geleden.

Het vreemdste incident was toch op onze excursie in Fiji. Tijdens de overtocht met de catamaran kwam de publieksopwarmer vragen waar iedereen vandaan komt. De Australiers en Nieuw Zeelanders deden hun best om boven het geroep van de vele Britten uit te komen, en toen de rust teruggekeerd was zei een koppel dat we van haar nog pluimen kennen “En er zijn ook nog twee Belgen mee. Die twee daar”. Wij vielen bijna van onze stoel. Incognito reizen zit er voor ons duidelijk niet meer in.

Eens ze over hun initiele verbazing heen zijn, geeft bijna iedereen ons gelijk dat we als twintigers rond de wereld cruisen. “Reis, ontdek de wereld, en geniet ervan!” is de raad die ze ons willen meegeven. Wel, dat is exact wat wij aan het doen zijn.