Samen op stap

Op Valentijnsdag waren Thomas en ik zo druk in de weer met de voorbereidingen van ons verblijf in Boston dat we de tijd niet hadden om stil te staan bij deze bijzondere dag. Tot nu toe hebben wij ons al elk jaar passief verzet tegen deze commerciële feestdag door heel bewust niets speciaals te doen op 14 februari. Dit jaar ging deze traditie zwaar de mist in omdat we onze valiezen moesten pakken en een afscheidsetentje gepland hadden, en daarom hebben we beslist om Valentijn 2009 een herkansing te geven op 14 maart.

Een maand nadat alle andere koppeltjes elkaar eeuwige trouw beloofd hebben, houden wij onze eigen versie van Valentijn. Voor ons geen dure cadeaus, geparfumeerde liefdesbrieven of romantische koetstochtjes, maar een gezellig dagje samenzijn.

Gezien het mooie weer hebben we beslist om vandaag de Freedom Trail te wandelen, een historische wandelroute langs enkele oude bezienswaardigheden die een rol speelden in de Amerikaanse geschiedenis. Omdat je zo’n belangrijke activiteit niet op een lege maag kan ondernemen, gaan we eerst brunchen in het hart van de campus: het Stratton Student Center.

LacrosseNu de temperaturen de hoogte in geschoten zijn, worden de sportvelden op de campus steeds vaker bevolkt. Naast de gebruikelijke roeiers, tennissers, frisbeeërs en honkballers, zien we vandaag ook nog een andere sport: op een van de grootste terreinen is er een wedstrijd dameslacrosse aan de gang. De bedoeling van dit spel is om een klein balletje, met behulp van een stick met een netje aan, in het doel van de tegenstanders te krijgen.
Het balletje is echter zo klein dat het er van op een afstand uitziet alsof de dames elkaar gewoon zo hard mogelijk proberen te slaan met de stokken die ze vasthebben. Omdat de regels van het spel ons toch niet helemaal duidelijk zijn, stappen we verder naar Stratton voor ons late ontbijt.

We hebben een all American brunch in gedachten: kleine dikke blueberry pannenkoekjes, verse bagels met cream cheese, ham en een omelet, en heerlijke jelly donuts met een laagje glazuur, maar wanneer we in het hoofdgebouw aankomen laten we ons toch verleiden door de pizza’s. Uiteindelijk kiezen we voor een vroege lunch, en kopen we ons elk een sneetje pizza. Voor het eerst sinds onze aankomst in Amerika krijgen we een degelijke Italiaanse pizza voorgeschoteld, met een dunne krokante korst in plaats van het gebruikelijke oliebollendeeg . Deliziosi.

Het Masachusetts State HouseDe Freedom Trail begint in Boston Common, en voor we aan onze tocht beginnen, genieten we nog een beetje van de ontspannen sfeer in het park. Het loopt er vol toeristen, en er zijn heel wat souvenirsstalletjes vol leuke Boston-gadgets. Het is een van de laatste keren dit jaar dat er geschaatst kan worden op de Frog Pond, en terwijl we toekijken hoe iedereen zich een laatste keer uitleeft op de piste, vind ik dat het tijd is voor Thomas’ Valentijnsverrassing. Omdat Thomas zich niet graag op glad ijs begeeft, verwen ik hem met een portie niet-schaatsen. We kijken nog even toe hoe beginnende schaatsers onderuit gaan, en ik zie hoe tevreden Thomas is met zijn cadeau.

Daarna beginnen we aan onze tocht door het oude Boston. De Freedom Trail wordt aangegeven door een lijn van rode bakstenen op de grond en is dus redelijk eenvoudig te volgen, of zo beweren de reisgidsen toch. Jammer genoeg zijn ook de meeste voetpaden in Boston gemaakt van rode bakstenen, wat de zaak een stuk complexer maakt.

De wandelroute leidt ons onder meer langs het Massachussetts State House, de site van het Boston Massacre en de King's Chapel. Hoewel het oude stadsgedeelte mooi is, zijn we niet echt onder de indruk van de oude gebouwen. Thomas en ik hebben eerder al samen rondgewandeld in steden als Rome, Athene, Parijs en Wenen, en na het zien van tempels die meer dan 2000 jaar geleden gebouwd werden, is het moeilijk om dezelfde verbazing te voelen bij een driehonderd jaar oud kapelletje.
Toegegeven, we zijn verwend.

Het Bunker Hill MonumentAan Faneuil Hall worden we gecharmeerd door een stukje modern Amerika. Vijf straatartiesten slagen erin om een honderdtal voorbijgangers te animeren met hun kunstjes. Ze breakdancen op moderne muziek, en de hoofdact omvat een indrukwekkende saltosprong over zes arme toeschouwers. Wanneer ze rondgaan met hun hoed benadrukken ze hoe belangrijk het is dat iedereen een bijdrage levert: “Wij zijn arme, zwarte jongens en jullie centen houden ons weg uit twee plaatsen: courthouse and your house”.
Iedereen opent glimlachend zijn portefeuille.

Even verder belanden we midden in het feestgedruis voor St. Patrick’s day. Aan de Ierse pubs staan lange rijen groene feestvierders aan te schuiven: er is een grondige identiteitscontrole om zeker te zijn dat niemand onder de 21 in de drankgelegenheden binnengeraakt.
Wij zijn duidelijk niet de enigen die ietwat flexibel omspringen met data voor feestdagen, want eigenlijk wordt de Ierse beschermheilige pas volgende week geëerd. Het was ons de voorbije dagen al opgevallen dat St. Patrick’s day hier uitbundiger gevierd wordt dan bij ons: overal konden we speciaal versierde koekjes en taarten kopen, groene t-shirts, Ierse klavertjes of wenskaarten om iemand een vrolijke St. Patrick’s Day toe te wensen.
Boston wordt duidelijk niet voor niets “Little Ireland” genoemd.

Wij wandelen vrolijk verder, en zullen wel eens een Guinness komen drinken als het iets rustiger is. We volgen de rode bakstenen tot aan de andere kant van de Charles, waar we een oud Amerikaans oorlogsschip bezoeken. De wandeling eindigt aan Bunker Hill Monument, waar een grote obelisk de Battle of Bunker Hill herdenkt.

Na deze les Amerikaanse geschiedenis keren we met de metro terug naar huis, en het is eindelijk tijd voor Thomas' valentijnsverrassing voor mij. Na onze vermoeiende wandeling schenkt Thomas mij een avondje zalig nietsdoen. Exact wat ik nodig had om deze mooie dag af te sluiten.