Samen op stap

Sinds onze allereerste week in Boston, ben ik een gigantische fan van het zicht op Boston van op de campus: de Charles, de groene esplanade met daarachter de brownstones van de Back Bay, en mijn drie favoriete torens: Prudential, Hancock en 111 Huntington Avenue.

Bootjes op de CharlesMet de komst van de lente, kwam daar nog een extra attractie bij: de kleine witte zeilbootjes op het water. Op mooie dagen ligt dit stukje van de Charles vol zeilbootjes, en ik weet niet hoe het komt, maar die witte vlekjes op het water bezorgen mij altijd een instant vrolijk gevoel. Nu de zomer al meer dan halverwege is, vind ik het de hoogste tijd dat Thomas en ik ons ook eens in zo’n bootje wagen.

Aan MIT kunnen we gratis introductielessen volgen, en zo slaag ik er in om Thomas zo zot te krijgen dat hij met mij in een wankel bootje wil stappen. Op de site van MIT sailing wordt ons aangeraden om op voorhand een paar filmpjes te bekijken, en om alvast enkele knopen te oefenen die we zeker zullen nodig hebben.

Als twee ijverige studenten gaan we zaterdagnamiddag aan de slag. Ik gebruik mijn iPod-oortjes als oefentouw, en begin vol goede moed te kijken naar de instructiefilmpjes op de site. Na een paar minuten zinkt de moed mij in de schoenen. De helft van de woorden in het filmpje heb ik nog nooit gehoord (Tacking? Jibing? Luffing?) en mijn knopen zitten voortdurend in de knoop. Het wordt er al helemaal niet beter op als ik lees dat kapseizen bij beginners eerder regel is dan uitzondering, en dat we dus zeker oude kleren moeten aandoen die nat en vuil mogen worden. Waar ben ik nu weer aan begonnen...

Een Tech DinghyToch wil ik niet opgeven: ik bekijk alle filmpjes wel drie keer, en blijf mijn iPod-oortjes martelen tot mijn knopen kloppen. Bart Kaëlls wereldhit in gedachten, zoek ik ook maar al eens op wat de term “overstag” nu eigenlijk wil zeggen. Bedankt Bart, je hebt me ongetwijfeld van een frisse duik in de modderige Charles gered.

Toch ben ik er niet helemaal gerust in wanneer we zondagmorgen naar de zeilles vertrekken. Wat was nu weer het verschil tussen tacken en jiben? En hoe ging die Bowline knoop nu ook weer? Gelukkig is er een vriendelijke (en übernerdige) instructeur die ons alles nog eens van voor af aan uitlegt. Thomas deelt zijn gevoel voor humor, en ligt voortdurend plat van het lachen met de droge opmerkingen van onze lesgever.

Aan de hand van een ventilator en een minibootje probeert hij ons de basisprincipes van het zeilen bij te brengen. Wanneer hij over energiewetten begint, wou ik dat ik vroeger beter had opgelet in mijn lessen fysica, maar daarvoor is het nu te laat. Alle MIT-bollebozen knikken instemmend bij elk woord dat de leraar zegt, en ik knik vrolijk mee, hopend dat Thomas tussen zijn lachbuien door voor ons allebei aan het opletten is.

Na een uurtje theorie en een veel te korte demo over het klaarmaken van je zeilboot, krijgen we zelf een Tech Dinghy toegewezen. Ik voel me hier helemaal nog niet klaar voor, maar voor ik kan tegensputteren heeft Thomas onze boot al in het water geduwd, en wordt van mij verwacht dat ik aan boord klim. Dit komt niet goed.

Het MIT ZeilpaviljoenThomas installeert zich aan het roer, en ik mag op het bankje bij het zeil plaatsnemen. Ik luister braaf naar de instructies van kapitein Thomas, en hij slaagt er in om ons bootje zonder problemen tot in het midden van de rivier te sturen. Ik speel een beetje met de touwen van het zeil, en gaandeweg krijg ik door hoe de boot reageert wanneer ik het touw aanspan of losser laat.

Zeilen is een stuk leuker dan verwacht, en vooral veel minder stresserend. Heel af en toe durf ik zelfs al even rondkijken, en het zicht is exact wat ik er van verwacht had: sensationeel. Aan de ene kant is er mijn mooie Boston, en aan de andere kant de vertrouwde koepel van MIT. Voeg daarbij het leuke gezelschap van Thomas, een aangenaam briesje en een helderblauwe hemel, en je begrijpt dat ik hier gerust een volledige dag zou willen blijven ronddobberen.

Ik ben zo hard aan het genieten van de mooie omgeving, dat ik bijna uit de boot spring van het verschot wanneer we plots overstag gaan. Bij een draaimaneuver tegen de wind in, moet het zeil van kant veranderen, en dat betekent dat de houten paal (die in het Engels erg toepasselijk “ the boom” genoemd wordt) net rakelings boven mijn hoofd is gepasseerd. Al een geluk dat ik niet overdreven groot ben...

Jammer genoeg vormt niet iedereen een even goed team als kapitein Thomas en zijn scheepsmaatje. We zijn al getuige geweest van enkele serieuze botsingen, en we hebben ook al een paar in het water zien liggen met naast hen een gekapseisde Tech Dinghy. Mocht ik aan land gestaan hebben, had ik hier ongetwijfeld hartelijk mee gelachen, maar nu ik zelf in een wankel bootje zit, wil ik het lot niet tarten.

Na een klein uurtje op het water, wordt ons gevraagd om langzaam terug te keren naar het dok. Ik ben waanzinnig trots dat we de ochtend droog zijn doorgekomen, en dat wordt er niet beter op wanneer onze instructeur ons vertelt dat er eigenlijk veel te veel wind was om newbies alleen op het water te laten. Eindelijk heb ik een sport gevonden waar ik goed in ben: in een bootje zitten, een beetje aan sightseeing doen, en zorgen dat ik niet meer groei zodat ik niets te vrezen heb van "the boom". Jup, echt een sport voor mij.