Samen op stap

Twee keer per week worden we op de campus verwend met een gratis krantje vol nieuwtjes, opiniestukken, interviews, cartoons en recensies: The Tech. Het krantje bestaat sinds 1881 en is hiermee het oudste nieuwsblad van MIT. Bovendien gaan ze er prat op dat ze in 1993 wereldwijd de allereerste krant waren met een online editie. Ondanks de uitstekende reputatie van het blaadje, wordt het volledig gerund door vrijwilligers.

Het logo van The TechHet lijkt me een leuk idee om tijdens mijn jaartje in Boston deel uit te maken van deze bende, dus ga ik op zondagavond naar de redactievergadering om te horen of ze een meisje als ik kunnen gebruiken. In hun hoofdkwartier word ik verwelkomd door de Arts Editor. Hij is onmiddellijk enthousiast wanneer hij hoort dat ik een diploma heb met een literair kantje, en hij probeert mij onmiddellijk voor zijn kar te spannen als boekenrecensent. Wanneer ik zeg dat ik daarnaast ook geïnteresseerd ben in toneel springt hij een gat in de lucht: ze hebben dringend een toneelcriticus nodig. De deal die hij mij voorstelt is de volgende: ik mag op hun kosten zo veel naar het toneel als ik wil, op voorwaarde dat ik er elke keer een stukje over schrijf.
Dit klinkt te mooi om waar te zijn!

Om 17:15 begint de vergadering van de nieuwsredactie. Het eerste half uur bestuderen ze de twee krantjes van de week ervoor. Alle artikels worden uitvoerig besproken, en iedereen krijgt bakken kritiek over zich heen: niet objectief genoeg, te weinig nieuwswaarde, geen ondersteunend cijfermateriaal of een foute foto. Ik voel me onmiddellijk een stuk minder op mijn gemak, maar vreemd genoeg blijft de sfeer opperbest. Ondanks het feit dat iedereen net tot op de grond afgebroken werd, blijven ze allemaal lachen. Vreemd.

Na de analyse van de oude krantjes, is het tijd om de nieuwe verhalen te verdelen. Ze overlopen wat er zeker in de edities van deze week moet komen, en als “new girl” mag ik als eerste kiezen met welk verhaal ik aan de slag wil. De hoofdredacteur raadt me aan om voor het interview met de kersverse GSC-president te gaan. Ik heb geen idee waar GSC voor staat, maar ergens lijkt dit me niet het gepaste moment om daar moeilijk over te doen. Mijn “Sure!” klinkt gelukkig zelfverzekerder dan ik me voel, en ze beloven om mij na de vergadering nog wat meer uitleg te geven.

De tijd begint te dringen. Er werd aangekondigd dat de vergadering tot 18u zou duren, en zoals het een goede redactie betaamt, beschouwen deadlines als heilig. Vijf voor zes komt de eerste waarschuwing, en vanaf dan is er elke minuut wel iemand die roept hoeveel seconden er nog resten. Om 17:59 worden nog snel de laatste instructies uitgedeeld, en dan begint iedereen luid af te tellen: 3...2...1....

De cartoon uit het krantje van vandaagStipt om 18u stormt iedereen de vergaderzaal uit, en het is mij al snel duidelijk waarom. Buiten wacht ons een indrukwekkend Italiaans buffet. “Een van de leukste incentives voor onze medewerkers”, zegt een van de nieuwsredacteurs mij, terwijl hij zo snel mogelijk zijn tweede stuk pizza in zijn mond propt. Ik neem voorzichtig ook een stukje, en ik zie hoe de andere redactieleden hun borden zonder schroom volstapelen. Nog voor mijn eerste stuk op is, is het buffet volledig leeggeplunderd, en zowat iedereen heeft nog een snee of vier op zijn bord liggen.
Een competitieve omgeving, zoveel is duidelijk.

Zoals beloofd, komt de hoofdredacteur mij iets meer informatie geven over wat ze nu exact van mij verwachten. GSC staat voor Graduate Student Council, en nu woensdag wordt de nieuwe voorzitter verkozen. Er zijn drie kanshebbers, en ik moet met alle drie een afspraak vastleggen om dan enkel de uiteindelijke winnaar te interviewen over zijn programma en zijn plannen. Gaat hij voor continuïteit, of wil hij “een Obama’ke doen” en alle regels van zijn voorganger onmiddellijk ongedaan maken?
Mijn deadline is donderdagavond 18:00, en daarna wordt mijn artikel in mijn bijzijn gelezen en gekeurd door de hoofdredacteur.

Nadat ik volledig op de hoogte ben gebracht van de praktische kant, rep ik mij naar huis. Ik heb tot donderdag om te weten te komen wat de GSC juist doet, én –erger nog- om te leren omgaan met kritiek.
Wens mij succes, want ik zal het nodig hebben.