Samen op stap

Vandaag is het al onze laatste dag in New York. Gisteren hebben we de hele dag in Manhattan rondgewandeld, en vandaag willen we het eiland eens van op een afstand bekijken.

De Staten Island FerryOp aanraden van onze trouwe reisgids, nemen we de Staten Island Ferry.Hierover durven we zeggen dat het de “best deal in town” is: deze gratis ferry tussen Manhattan en Staten Island vaart vlak voor Lady Liberty en biedt een schitterend uitzicht over de NY skyline.

Onze timing zit niet mee: wanneer we aankomen is de ferry net vertrokken, en we moeten een half uur wachten op de volgende boot. Van op onze stoelen kijken we toe hoe de andere toeristen drummen voor een plaatsje zo dicht mogelijk bij de grote deur. Wij hebben geen zin om ons in de massa te mengen, en gaan er van uit dat we wel een plaatsje op de boot zullen kunnen veroveren.

Twee minuten voor de boot aankomt, vertelt de intercom ons dat de boot zal aankomen op kade twee, terwijl iedereen aan deur één staat te wachten. Wij wandelen op ons gemak naar deur twee, waar we als een van de eersten aankomen, terwijl de drummende menigte ons giftige blikken toewerpt.

We installeren ons helemaal vanboven op het “Hurricane Deck”, en tegen alle verwachtingen in, was het daar behoorlijk hard aan het waaien. Wanneer de boot vertrekt, kan ik bijna niet meer ademen, en de tranen waaien uit mijn ogen.

Lady LibertyDe boot brengt ons tot op enkele tientallen meters van het beroemdste symbool van de VS: Lady Liberty. Exact een jaar geleden vierden Thomas en ik ons jawoord met een viergangenlunchcruise op de Seine, en terwijl de pianist een vleugje Mozart speelde, konden we een kleine versie van dit beeld bewonderen . Vandaag staan we samen te genieten van haar grotere en beroemdere zusje. Dit keer zonder eten, zonder muziek en van op het winddek van een gratis ferry.
Het is crisis voor iedereen zeker?

Op de boot valt ons op hoeveel Nederlands we horen. We worden omringd door Vlamingen en Nederlanders, en dit op de eerste gratis activiteit die we hier ondernemen. Dat kan geen toeval zijn....

We zien hoe de torens van Manhattan steeds kleiner worden, en er worden talloze foto’s genomen. Tijdens het laatste stukje van onze boottocht, wordt de aandacht vooral getrokken door de zeemeeuwen die halsbrekende toeren uithalen om de broodkruimels die hen worden toegesmeten in mid-vlucht te onderscheppen. De indrukwekkende vangsten worden meermaals op applaus onthaald.

Een stukje skylineOp Staten Island installeren we ons op een bankje vanwaar we de skyline kunnen bewonderen. Het is alweer een wolkeloze dag, en de meeste posters van de skyline die ik al gezien heb, komen niet in de buurt van het fantastische zicht dat we te zien krijgen (maar dat kan ook liggen aan de combinatie van de skyline met het gevoel van de zon op mijn gezicht, het briesje door mijn haar, en Thomas’ arm om mijn schouders).

Wanneer we terug in Manhattan zijn, is het tijd voor lunch. Nadat de Pretzels een succes bleken, gaan we weer voor cheapass food aan een plaatselijk kraampje. Deze keer kiezen we voor biefstuk op een stokje tussen een broodje. Het kraam vliegt bijna in brand wanneer we onze bestelling plaatsen, en de kraampjeshouder slaagt erin om de lekker malse biefstukjes professioneel te verknoeien: we krijgen zwart geblakerde brochettes die nog rauw zijn vanbinnen. Het goedkope hotdogbroodje is beter dan het vlees ertussen.

Na deze tegenvaller, trakteert Thomas mij op een decadent dessert in de Starbucks: een overheerlijk stuk Chocolate Chip Banana Cake. Hemels!

Wanneer we buiten komen, vrezen we dat er iets ergs aan de hand is in downtown Manhattan. Van overal komen brandweerwagens met loeiende sirenes aangestormd, en de ladderwagens verzamelen zich even verder. Nieuwsgierig trekken we er op af, maar de brandweerlieden stappen zorgeloos uit hun stoere wagens, en beginnen vrolijk te tetteren. Sommigen poseren gewillig met enkele toeristen, terwijl anderen wat rusten op een bankje in het zonnetje. Deze ramptoeristen zijn niet onder de indruk van de grote brandweermannenshow, en druipen teleurgesteld af.

Annelies met de Brooklyn en de Manhattan BridgeVia wall Street, waar het vandaag een stuk drukker is dan op zondag, gaan we naar de Brooklyn Bridge. Dit gigantische bouwwerk was lange tijd de langste brug ter wereld, en biedt sublieme zichten over Manhattan. Het loont de moeite om de lange brug te voet over te steken, en we zijn duidelijk niet de enigen die er zo over denken: de brug loopt vol met toeristen, en de fietsers die zich over de brug wagen rijden geregeld een paar onoplettende voetgangers van hun sokken.

In Brooklyn wandelen we ook even rond, en deze borough lijkt ons een stuk gezelliger dan Manhattan. We zien mooie straten met aan beide kanten boompjes, authentieke houten Amerikaanse huizen, en we worden alweer vergast op een schitterend zicht over de skyline van het Financial District.

Het einde van ons tripje begint nu echt wel te naderen. We steken de brug weer over, en ontdekken nog een paar mooie gebouwen (City Hall, Court House,...) voor we terugkeren naar Chinatown waar de bus naar Boston op ons wacht.

Het is leuk om ook eens kennis te maken met Chinatown op een zonnige dag. We zien bakken vol stinkende vissekoppen, en manden met levende krabben. De krabben proberen met al hun macht te ontsnappen uit hun bak, maar ze geraken nooit verder dan de mand levende krabben van het stalletje ernaast. Het is een interessant schouwspel, maar we krijgen er niet bepaald honger van.

Jammer genoeg ruikt de bus deze keer nog meer naar Chinees eten, en we ontdekken al snel hoe dat komt. Heel wat reizigers hebben net hun avondmaal gekocht in Chinatown. Het koppel voor ons voert een levendige discussie in het Chinees terwijl ze iets eten dat (volgens Thomas) lijkt op geitenpoten.

Tot onze verbazing zit de bus zo goed als helemaal vol. Duo’s die op het laatste moment op de bus stappen kunnen niet meer samenzitten, en we leren dan ook heel wat scheldwoorden bij (in het Engels, Spaans én Chinees! Wat een educatieve busrit!).

Halverwege de lange rit maakt de bus een korte stop aan de Burger King. Wij blijven rustig zitten, maar daar hebben we spijt van wanneer we later zien met hoeveel smaak onze medereizigers aan hun burgers knabbelen.

Wanneer de bus opnieuw vertrekt, merken we op dat onze achterbuurman vermist is: plots zijn de zetels achter ons leeg. Het meisje dat achter hem zat merkt dit ook op, en uit de blikken van de mensen die naast hem zaten, kan ik afleiden dat ook zij zich zorgen maken. Toch zegt niemand iets tegen de chauffeur, want iedereen wil zo snel mogelijk naar huis. Over een uur komt de volgende bus, dus onze achterbuurman geraakt wel thuis.

Om 23u stipt worden we afgezet in Boston, en dat is meteen het einde van alweer een geslaagd citytripje. Tot de volgende keer, New York!