De bekendste attractie in Page is Antelope Canyon, een smalle kloof waarbij de zandstenen muren uitzonderlijke kleuren en patronen vertonen. In de streek rond Page zijn er wel meer gelijkaardige plekjes te vinden die net iets minder bekend zijn. We hebben voor deze namiddag een bezoekje gepland aan de Upper Antelope Canyon, maar omdat we vrezen dat het daar iets te druk zal zijn naar onze smaak, kiezen we ervoor om de dag te beginnen met een vergelijkbaar stukje natuur waar de meeste toeristen nog niet van gehoord hebben: Water Holes Slot Canyon. De kloof ligt op een kilometer buiten het stadcentrum van Page, en vlakbij het drukbezochte Horseshoe Bend waar we gisteren nog waren. We zijn dan ook een beetje verbaasd dat de parking (het kleine stukje onverharde weg dat ervoor moet doorgaan) voor onze wandeling helemaal leeg is. Dankzij onze permit mogen we het bordje “do not pass” vrolijk negeren, en we beginnen vol goede moed aan onze tocht. We zien de ingang van de canyon, maar het lijkt erop dat ze vergeten zijn om een pad aan te leggen om effectief tot daar te geraken. De enige mogelijke route bestaat uit een steile afdaling over grote rotsen, en ook nu weer zijn mijn beentjes te kort voor al het klauterwerk. Van zodra we in de canyon zijn, wacht ons een mooi vlak pad in een schitterende omgeving. Het lijkt wel alsof iemand met heel veel geduld op alle rotsen lijntjes is komen tekenen met alle oranje stiften die hij maar kon vinden. Hoe verder we wandelen, hoe mooier het wordt. De twee muren naast ons komen steeds dichter bij elkaar, tot we door een heel smalle kloof wandelen tussen de mooie muren. Op sommige plekken in de canyon komen we hindernissen tegen waaronder grote rotsblokken en plassen water. Bij een bepaalde grote waterplas zijn mijn beentjes te kort om veilig de overkant te bereiken zonder nat te worden, maar vinden de wandeling allebei veel te mooi om nu al op te geven en terug te keren. Thomas gaat op zoek naar een oplossing, en komt eventjes later met een zware rots aanzetten. Hij rolt de steen tot in het midden van de plas, zodat ik een extra steuntje heb. Mijn man is de beste! Jammer genoeg haalt onze moeite niet zo veel uit. Nog geen 20 meter verder wacht de volgende hindernis: een steile muur van meer dan 3 meter hoog. Er staat een half ijzeren laddertje, dat duidelijk al betere tijden gekend heeft, en de rest van de ladder is vermist. We kunnen niet anders dan onze nederlaag toegeven, en moeten terugkeren langs dezelfde weg. We nemen uitgebreid de tijd om foto’s te nemen van de mooie kloof, en blijven ons verbazen over het feit dat we hier helemaal alleen rondwandelen. Tijdens onze volledige wandeling zijn we niemand tegengekomen, en hadden we de canyon helemaal voor ons alleen. Niet te geloven. Nadat we helemaal terug naar boven geklauterd zijn, zien we dat we nog tijd genoeg hebben voor een tweede wandeling voor we in Upper Antelope Canyon verwacht worden. We kiezen voor de “hanging gardens trail”, maar dat blijkt een teleurstelling. Na de wondermooie omgeving van Water Holes Slot Canyon, zijn de hangende tuinen niet bepaald indrukwekkend. Bovendien is het pad zo slecht aangegeven, dat we meer tijd doorbrengen met het zoeken naar de route dan dat we effectief kunnen wandelen. Gelukkig krijgen we onderweg wel nog eens een mooi zicht op het blauwe water van Lake Powell. Een bezoekje aan Upper Antelope Canyon kan alleen onder begeleiding van de indianen die het gebied beheren, en dan weet je dat je diep in je buidel mag tasten. Antelope Canyon staat voor de haast onmogelijke taak om onze wandeling van deze voormiddag te overtreffen, en daar slaagt het maar gedeeltelijk in. Het klopt dat de kleuren en vormen van deze canyon nog indrukwekkender zijn dan die van Water holes slot canyon. Jammer genoeg schiet van de rust van deze morgen niet veel meer over. We worden als een kudde door de canyon gejaagd, en worden voortdurend aangemaand om bij de groep te blijven. We krijgen te horen dat er hier tijdens de drukke zomermaanden nog 3 keer meer mensen rondlopen, en vragen ons af waar ze die in hemelsnaam allemaal steken. Hoe mooi de slot canyons ook zijn, helemaal veilig voel ik mij er niet. Als het hier in de buurt regent, dan is het altijd oppassen geblazen voor “flash floods”. Het regenwater moet ergens naartoe, en als het door een slot canyon passeert, wordt alles meegesleurd in een grote modderstroom. De enige oplossing is om zo snel mogelijk te klimmen naar hoger gelegen stukken, maar als je aan weerszijden een gladde steile muur hebt is dat niet bepaald evident. In 1997 zijn 11 mensen gestorven in Lower Antelope Canyon na de passage van zo’n flash flood. Ik ben blij dat het vandaag zo zonnig is als maar zijn kan, want anders zou ik niet op mijn gemak zijn. Veel vroeger dan ik zou willen, moeten we Antelope Canyon alweer verlaten. Hoewel het buitenaards mooi was, hadden we het ongetwijfeld nog leuker gevonden zonder al die andere toeristen. Maar zij denken waarschijnlijk net hetzelfde over ons… Ik kan het niet laten om toch nog een aantal extra sfeerbeelden te posten:
|
|||
Overweldigend
Dag Annelies en Thomas
Ik probeer een beetje bij te benen maar de teksten blijven komen!
Heerlijk om jullie te volgen, misschien is hier wel een boek in de maak?
En wat een prachtige foto's. Van die canyons ga ik er te gelegener tijd toch eens eentje pikken. Mag het?
Succes met de zoektocht naar werk.
Groeten.
Rudi
Bedankt!
Dank je wel voor de complimenten, en pik er maar op los!