Samen op stap

Na acht maanden Boston is het de hoogste tijd voor een bezoekje aan België. Het huwelijk van Tom en Johanna is voor ons het gedroomde excuus om de grote oversteek te maken, en we hebben er waanzinnig veel zin in.

Na een veel te lange nachtvlucht, komen we eindelijk terug aan in de beschaafde wereld. Wanneer de douanier mij mijn paspoort teruggeeft met de woorden “Alstublieft mevrouw, en welkom terug!” heb ik zin om hem te omhelzen. Een officiële bediende die mij in het Nederlands toespreekt, dat was alweer even geleden. België is geweldig!

Mmmmmmmmmm. Lekker!Vijf minuten later denk ik hier al helemaal anders over: Thomas en ik zijn het ondertussen gewoon om een geheime codetaal te hebben waarin we onbezorgd op alles en iedereen commentaar kunnen geven. Hier spreekt zo goed als iedereen Nederlands, en ik ervaar het als een serieuze beperking dat ik plots weer al mijn woorden moet wikken en wegen voor ik mijn mond mag opendoen.

Gelukkig heeft Thomas de ideale oplossing gevonden om mij langzaam aan deze overgang te laten wennen: hij wandelt de eerste winkel binnen die hij ziet om mij van Belgische chocolade te voorzien. De eerste uren daarna zit mijn mond zo vol met chocolade dat ik niets anders kan uitbrengen dan “Mmmmmmmmmm. Lekker!”.

Schattig toch!Tijdens de treinrit van de luchthaven naar Tielt, valt me op dat Belgie een stuk minder vertrouwd overkomt, nu we Boston gewoon zijn. Ik verbaas me over de kleinste dingen: tijdens onze treinrit zie ik een belbus (ik was het bestaan van die koddige miniatuurbusjes vergeten), honderden koeien (de enige koeien die ik in de afgelopen acht maanden gezien heb, waren gemalen en lagen tussen twee hamburgerbroodjes), en ik verbaas mij erover dat de hoogste gebouwen in de "steden" kerktorens zijn.

In de loop van de week neemt de verwarring alleen maar toe: in de VS is de kleinste cola die je kan vinden er een van een halve liter, en die flesjes van 20 cl die je hier overal krijgt, zijn dan ook superschattig (en veel te snel leeg). In de supermarkt is het schrikken dat ik moet bijbetalen voor een plastic zakje, en na een vreemd vragende blik van de kassierster bedenk ik veel te laat dat ik hier zowaar zélf mijn boodschappen in zakjes moet steken. Op het vlak van klantenservice hebben we in Boston zeker niet te klagen.

Lieve Starbucks, ik ga je missenIk kom geregeld tot de onthutsende vaststelling dat ik de voorbije acht maanden zonder het te beseffen toch al een beetje veramerikaanst ben. Terwijl ik op een bankje aan de Kouter zit te wachten op Thomas en zijn collega’s, ga ik tevergeefs op zoek naar een Starbucks om een lekker kopje koffie te drinken. In Boston heb je op gelijk welk punt altijd minstens een koffieshop of drie binnen je gezichtsveld, maar hier moet ik het doen met een koud bankje en de belofte van lekker eten om mij straks aan op te warmen.

Want laten we eerlijk zijn, als er één iets is dat we missen in Boston, dan is het wel onze heerlijke Belgische keuken. Onze weekje thuis wordt dan ook een aaneenschakeling van culinair genot. In de VS is ons menu tegenwoordig beperkt tot hamburgers, pizza en noodlesoep omdat al de rest ofwel niet te eten ofwel niet te betalen is.
De herontdekking van malse biefstukjes, homemade vol au vent, knapperig brood, en verse gratinpatatjes voelt als de wedergeboorte van mijn smaakpapillen.

Onze pilootOndanks de cultuurshock, beleven we een zalige week. Eindelijk kunnen we nog eens uitgaan op zijn Belgisch: met een zalige bende maten tot een gat in de nacht staan dansen om een huwelijk te bezegelen, in even leuk gezelschap de wondere wereld van de Wiiiiii ontdekken, of gewoon gezellig iets gaan drinken in de splinternieuwe living van collega’s die we al veel te lang niet meer gezien hebben. Wij vinden het allemaal even plezant.

Net wanneer we denken dat er in Belgie helemaal niets veranderd is in de afgelopen acht maanden, krijgen we toch een aantal transformaties te zien. Kleine neefjes worden groot, en blijken plots met een diepe basstem te spreken, en kleine zusjes worden piloot en nodigen ons uit voor een tochtje boven het Vlaamse landschap. Ik heb nog nooit zo’n trotse grote broer gezien als Thomas, nadat zijn zus ons weer veilig aan de grond had gezet.

Nog eens bedankt aan iedereen die tijd gemaakt heeft en moeite gedaan heeft om ons een fantastische week te bezorgen, en tot eind december!