Samen op stap

Maandag om 14:30 heb ik mijn allereerste bijles, en ik kijk er ontzettend hard naar uit. Nadat ik de vorige keer 35 minuten op de bus heb staan wachten, ga ik nu toch maar weer voor die goede oude metro. Zoals verwacht kom ik hierdoor veel te vroeg aan in de Cambridge Rindge and Latin School. Zoals gewoonlijk zit er een strenge meneer aan de hoofdingang van het gebouw, die nauwlettend in de gaten moet houden wie de school in- en uitgaat. De vorige keer moest ik mijn Belgisch paspoort met visum tonen, maar vandaag neemt hij genoegen neemt met een glimlach.

Dit is de organisatie waar ik bijles geefIk ga op zoek naar het tutoring center, en verdwaal in de grote school. Nadat ik zowat de hele derde verdieping heb afgelopen, zie ik eindelijk het bekende klaslokaal en ik stap opgelucht binnen. Vreemd genoeg is Rene, de dame die het bijlescentrum runt, helemaal niet blij om mij te zien. Blijkbaar is er sprake van een misverstand: de bijles van vandaag werd helemaal niet bevestigd door mijn student, en het telefoontje dat ik gekregen heb van haar assistente in verband met deze afspraak blijkt dus niet te kloppen. Rene heeft mijn student niet meer kunnen bereiken, en aangezien hij het laatste uur L.O. heeft kan ze hem ook niet meer te pakken krijgen om hem te informeren dat ik er ben. De kans is zeer groot dat ik voor niets gekomen ben...

Van zodra de bel gaat om het einde van de lesdag aan te kondigen, stromen de studenten binnen. Tot ieders verbazing komt ook mijn student, Kevin, opdagen. Hij is een half hoofd groter dan ik, en een stuk ouder dan verwacht. Het is duidelijk dat deze jongeman erg populair is (en niet alleen bij de meisjes): hij draagt de juiste sneakers, een broek die zo laag hangt dat ik kan zien dat ook zijn ondergoed van een degelijk merk is, en een stoere trui. Hij wordt voortdurend begroet door andere studenten (inclusief geheime handdruk!), en hij laat mij weten dat hij in zijn vrije tijd basket en muziek producet.
Kortom, het soort jongen waarvan ik dacht dat ze alleen in tv-series bestonden.

French for DummiesVan zijn stoere imago schiet echter bijzonder weinig over wanneer we ons aan een tafeltje installeren voor de bijles. Het is voor ons allebei de eerste keer, maar hij is duidelijk een stuk zenuwachtiger dan ik. De bedoeling is dat ik Kevin de rest van het semester Franse bijles zal geven. Hij volgt nu Frans 2, en dat wil zeggen dat hij al voor het tweede semester op rij elke lesdag 82 minuten Frans te verwerken krijgt.

Om een idee te krijgen van zijn huidige kennis van het Frans, vraag ik aan Kevin of ik eens door zijn notities mag bladeren. Hij geeft mij een erg dun mapje met allemaal losse blaadjes waarop ik vooral veel Engels zie, en bijzonder weinig Frans. In deze eerste les zullen we samen een paar eenvoudige oefeningen maken die hij moet voorbereiden tot de volgende les, en een snelle blik op het blaadje leert mij dat ik deze les geen woordenboek zal nodig hebben. Nadat hij de eerste zin heeft voorgelezen –dat denk ik tenminste, het klonk helemaal niet als Frans- vraag ik hem om te vertalen wat hij net gelezen heeft. Uit de eenvoudige zin “Elles n’aiment pas ces chaussettes” kon hij geen enkel woord vertalen.

In de loop van de les neemt mijn verbazing alleen maar toe wanneer blijkt dat hij de werkwoorden “avoir” en “être” niet kan vervoegen, en zelfs geen idee heeft van hun betekenis. Even later moet ik uitleggen dat de woordjes “ne...pas” een zin negatief maken. Ik had al gehoord dat het niveau van het talenonderwijs in de VS bedroevend laag was, maar dit slaat alles. Waarmee vullen ze in hemelsnaam die 82 minuten elke dag?

Gangsta' HomeboysNa iets meer dan een uurtje, hebben we de meeste oefeningen eindelijk gehad. Wanneer hij zijn jas aandoet, merk ik dat hij een uitzonderlijk mooie tatoeage op zijn rechterarm heeft, en ik vraag hem of ik die eens van dichterbij mag bekijken. Hij vertelt mij trots dat hij de tattoo zaterdag pas heeft laten zetten. Ik vraag hem of het pijn deed, en hij laat mij weten dat het echt afzien was; als hij had geweten hoeveel pijn het deed, had hij het waarschijnlijk niet gedaan.

Kevin begeleidt mij naar Harvard Square, waar we elk in een verschillende metro moeten stappen. Onderweg komen we een van zijn groupies tegen, die Kevins nieuwe tattoo ook opmerkt. Deze keer laat mijn student weten dat het helemaal geen pijn deed, en dat iedereen die iets anders beweert een watje is.

Van zodra we weer alleen zijn, begint Kevin mij uitvoerig te bedanken: hij weet dat hij hulp nodig heeft voor Frans, en is erg blij dat ik dit voor hem wil doen. Wanneer we in het metrostation toekomen, neemt hij beleefd afscheid van mij om daarna met een ritmisch gangetje naar zijn “posse” te stappen.
Het leven van een homie met een reputatie is duidelijk niet eenvoudig.