Samen op stap

Woensdagmiddag is het tijd voor mijn tweede afspraak met de Cambridge School Volunteers. Na mijn weekje bedenktijd ben ik nog altijd even enthousiast over de mogelijkheid om bijles te geven in de grootste middelbare school van Cambridge, en ik wil dan ook geen enkel risico nemen. Ik verzamel alle nodige documenten, controleer nog eens in welk lokaal ze me verwachten, en ik probeer er zo volwassen en betrouwbaar mogelijk uit te zien. Ik ben zo mogelijk zenuwachtiger dan voor een sollicitatiegesprek voor een betaalde job.

Sinds vrijdagmiddag is de campus stilaan aan het leeglopen. Overal kom ik trotse ouders tegen die onwennig over de campus lopen. Stuk voor stuk zijn op zoek naar hun kinderen om hen mee naar huis te nemen voor een weekje quality time met het hele gezin. De studenten die niet opgehaald worden, lopen te sleuren met zware valiezen en bereiden zich voor op een weekje feesten in het zonnige Florida, of het exotische Europa.
Dit kan maar één ding betekenen: Spring Break.

We zijn ondertussen een goede maand in Boston en nu we volledig geïnstalleerd zijn, wordt het tijd dat ik eens van mijn luie kont kom om iets nuttigs te doen. Aangezien ik (nog) geen Amerikaanse werkvergunning heb, heb ik beslist om me onder te dompelen in de wereld van het vrijwilligerswerk. Eind vorige week ben ik begonnen aan mijn zoektocht naar een interessante organisatie die mij kan gebruiken, maar dit blijkt minder vanzelfsprekend dan verwacht.

Op Valentijnsdag waren Thomas en ik zo druk in de weer met de voorbereidingen van ons verblijf in Boston dat we de tijd niet hadden om stil te staan bij deze bijzondere dag. Tot nu toe hebben wij ons al elk jaar passief verzet tegen deze commerciële feestdag door heel bewust niets speciaals te doen op 14 februari. Dit jaar ging deze traditie zwaar de mist in omdat we onze valiezen moesten pakken en een afscheidsetentje gepland hadden, en daarom hebben we beslist om Valentijn 2009 een herkansing te geven op 14 maart.

Nu ik Harry Mulisch’ hemel ontdekt heb, zit ik door mijn voorraad literatuur en wordt het dringend tijd om de lokale bibliotheek eens te verkennen. Ik zet Thomas af aan The Broad, en ik geef de metro een tweede kans. 10 rustige minuutjes later stap ik de Boston Public Library binnen.

Maandagmorgen worden we gewekt door de regen die tegen het venster tikt. Na het schitterende weer van gisteren, krijgen we vandaag een portie “slush” te verwerken: een smerige combinatie van regen en sneeuw. De gevoelstemperatuur is opnieuw gedaald naar -6, terwijl het helemaal niet aan het vriezen is. Dit betekent dat de semi-sneeuw niet blijft liggen, en dat de straten vol smurrie liggen.

Tijdens het tweede deel van de week zijn de temperaturen geleidelijk aan gestegen, zodat de sneeuw in een mum van tijd volledig verdwenen is. Sinds onze aankomst in Boston hebben we al meer zonnige dagen gehad dan tijdens de meeste Belgische zomers, maar vandaag geeft de zon voor het eerst een beetje warmte, en de stad ontwaakt.

Maandagmorgen ben ik veel vroeger wakker dan gewoonlijk. Op een normale dag doe ik dan gewoon weer mijn ogen dicht en blijf ik nog uren soezen, maar vandaag is anders. Vandaag ben ik net een vijfjarig meisje op 6 december dat zich afvraagt of de Sint de pop gebracht heeft die ze gevraagd heeft.
Zou het werkelijk zo hard gesneeuwd hebben als aangekondigd werd?

Thomas vindt dat we tijdens onze 10 maanden Boston zo veel mogelijk Amerikaanse dingen moeten uitproberen. Zijn ambitie is om elke keer hij in de winkel komt iets typisch Amerikaans te kiezen dat hij niet kent. Gisteren heeft hij gekozen voor Beef Jerky: vlees dat je niet eens in de frigo hoeft te leggen omdat het al rot is.

Zaterdagnamiddag besluiten we om van het mooie weer te profiteren, en een wandeling te maken naar die andere grote universiteit in Cambridge. Op onze tweede dag in Amerika waren we al van plan om eens tot aan Harvard te wandelen, maar bij gebrek aan een degelijke kaart zagen we ons genoodzaakt deze toch uit te stellen (lees: we zijn verdwaald).

Ondertussen hebben we ontdekt dat de oudste universiteit in de VS op 20 minuutjes wandelen van ons studiootje ligt: als we gewoon naast de Charles blijven stappen, komen we er vanzelf.