Samen op stap

De verhuis naar ons nieuwe stekje bracht jammer genoeg ook een nieuwe, tijdrovende huishoudelijke taak met zich mee: stofzuigen. De combinatie van een vast tapijt en een huisstofmijtallergie zorgt ervoor dat ons tapijt toch elke week een paar keer onder handen moet genomen worden, en het duurt niet lang voor ik dit werkje kotsbeu ben.

Na zes maanden in onze leuke studio op de campus, worden we hier buitengesmeten. Omdat Thomas “maar” een uitwisselingsstudent is, en omdat we niet het volledige schooljaar 2009-2010 aan MIT blijven, moeten we halverwege augustus plaats ruimen voor een lading verse studenten. We zullen ons kamertje hier missen: het mooie zicht op de Charles en de grote zonsondergang-show, onze dagelijkse wandeling naar Thomas’ werk met zicht op de skyline, en het veilige gevoel van de Campus bubble.

Sinds onze allereerste week in Boston, ben ik een gigantische fan van het zicht op Boston van op de campus: de Charles, de groene esplanade met daarachter de brownstones van de Back Bay, en mijn drie favoriete torens: Prudential, Hancock en 111 Huntington Avenue.

Dankzij de goede zorgen van yours truly en een nachtje welverdiende rust in mijn armen, voelt Thomas zich woensdagmorgen als herboren. De koorts is volledig verdwenen, en ondanks mijn bezwaren, beweert hij zelfs dat hij al fit genoeg is om te gaan werken. Omdat ik nu eenmaal een gehoorzame vrouw ben, wandel ik met hem mee tot aan zijn werk, voor ik in de metro spring naar de Hilton om mijn ouders op te pikken voor alweer een dagje Boston.

Nadat we afscheid hebben genomen van het mondaine Newport trekken we naar Cape Cod, dé vakantiebestemming bij uitstek van de gemiddelde New Yorkers en Bostonianen. Ik ken Cape Cod vooral van de vele kitscherige schilderijtjes met idyllische landschappen en vuurtorentjes die je hier overal kan vinden.

Zondagmorgen worden Thomas en ik wakker in een New Yorkse jeugdherberg. We hebben allebei niet bepaald goed geslapen: ons kamertje was 's nachts een lawaaierige sauna. Rond een uur of zeven hebben we er genoeg van, en we beslissen om op te staan en de stad in te trekken.

Thomas en ik trekken voor de tweede keer naar de hoofdstad van de wereld, en het plan is om àlles te doen dat we de vorige keer vergeten zijn. Ons ambitieuze project wordt echter gedwarsboomd door de mannen van de Chinatown bus: deze keer hebben we -tegen alle verwachtingen in- een verantwoordelijke chauffeur in plaats van een wegpiraat, en dat betekent dat we toch bijna een uur langer onderweg zijn dan voorzien.

Vandaag is de eerste volledige dag van mijn ouders in Boston, en ik sta te popelen om hen onze stad te laten zien. Beginnen doen we met de grand tour van MIT: Thomas en ik leiden hen rond over de campus terwijl we hen alles vertellen over het leven aan MIT, en de ongelooflijk coole studentenvoorzieningen. Hoewel Thomas en ik allebei geen échte MIT-studenten zijn, voelen we ons toch al ontzettend hard verbonden met deze universiteit.

Jippie! Mijn ouders komen op bezoek! Hoewel we elkaar nog maar pas gezien hebben in Zweden, kijk ik toch enorm uit naar hun komst. In Stockholm kon ik hen wel al veel vertellen over ons leventje in Boston, maar nu kan ik hen eindelijk onze tijdelijke thuis laten zien.

4 juli 2009. Thomas en ik zijn nog maar net terug uit Stockholm, of het is al tijd voor ons volgende avontuur. Vandaag vieren de Amerikanen Independence Day, en wij willen ontdekken of de Amerikanen echt allemaal vlaggenzwaaiende patriotten zijn, of als we nog maar eens een cliché zullen kunnen ontkrachten.