Bij onze oversteek van de Atlantische Oceaan hebben we van op het zonnedek eindeloos naar de golfjes en de horizon zitten turen. Voor mij is dat even rustgevend als met een pot warme chocolademelk van onder een fleece dekentje naar de vlammen van een open haardvuur staren. Tja, het kan niet iedere winter hetzelfde zijn.
Een duikende vogel!Behalve het water was er tijdens onze oversteek niet veel anders te zien, maar nu we in de Caraibische zee varen en altijd wel ergens een eilandje in de buurt hebben, is het onmiddellijk een stuk drukker rond de boot. Er circelen voortdurend vogels rond de Aurora, en af en toe maken ze een diepe duikvlucht in het verfrissende zeewater. Volgens sommige medereizigers zijn de vogels op zoek naar meer dan enkel een natte neus, en jagen ze op vliegende vissen.
Horizonturen... Zalig....
Ik heb nog nooit van vliegende vissen gehoord, en in mijn hoofd zie ik dus gewoon springende vissen met een groot ego. Bij het zien van mijn eerste echte vliegende vis, kan ik dan ook niet anders dan sprakeloos met mijn vingertje naar het water wijzen. Dat zijn vissen! En ze vliegen!
Het duurt niet lang of we bemerken hele scholen van die kleine vliegende visjes. Met zijn tientallen tegelijk springen ze uit het water, en vliegen ze boven het wateroppervlak om daarna een heel eind verder weer in de zee te verdwijnen. Tenminste, als ze niet midvlucht in de bek van een van de vogels verdwijnen.
Tijdens onze middagwandeling over het promenadedek zien we de vissen en vogels uitgebreid in actie, en we kunnen er maar niet genoeg van krijgen. De kleine vliegvisjes zijn dan misschien niet zo indrukwekkend als walvissen of dolfijnen, maar ze zijn zeker zo plezant.
