Om 7u worden we vanzelf wakker van de zon in onze kamer. We besluiten om onze vroege start in ons voordeel te gebruiken, en bereiden ons voor op een lange wandeldag. In het park blijkt dat we niet de enigen waren met dit idee: de shuttle zit op dit vroege uur vrij vol, en bijna iedereen stapt af aan The Grotto, het beginpunt voor de wandeling naar Angel’s Landing.
Jup, dat is 'mAngel’s Landing is een van de meest controversiële wandelingen in de VS, en jaarlijks sterven er mensen tijdens het laatste deel van de klim naar de top. Tijdens die laatste kilometer is er namelijk geen sprake van een mooi aangelegd pad: je moet klauteren over rotsen en jezelf omhoog hijsen langs kettingen, terwijl je zowel links als rechts een serieuze afgrond naast je hebt. Het eindpunt is zo moeilijk te bereiken, dat men ooit zei dat alleen engelen de top zouden kunnen bereiken. Wij gaan deze theorie vandaag testen.
Steile klimWe beginnen vol goede moed aan de wandeling, en verbazen ons over de kwaliteit van het pad. We hadden gelezen over de moeilijke eindklim, maar de eerste kilometers lopen over een verhard pad. Het gaat van bij het begin vrij steil omhoog, maar de zichten over de vallei zijn ook tijdens de eerste kilometers al de moeite waard. Thomas en ik zijn de traagste klimmers op de hele berg, maar we trekken ons er niets van aan als we nog maar eens worden ingehaald door een groep actieve bejaarden.
Stukje van het padDe meeste gezinnen met kinderen, ouderen, en vrouwen, houden het aan Scout’s Overlook voor gezien. Daar eindigt het verharde pad, en begint de steile klim aan de kettingen. Ik had mezelf op voorhand ingeprent dat ik niets te bewijzen heb, en dat het geen schande is om te stoppen, maar eens ik aan Scout’s Overlook sta, is er van stoppen geen sprake. Ik moet en ik zal de top halen.
Uitzicht vanop Angel's LandingThomas heeft het met zijn lange benen een stuk makkelijker dan ik om de rotsen op te klauteren, en ik moet mijn gebrek aan lengte en armspieren meer dan eens compenseren met mijn lenigheid. Met momenten is het echt afzien, maar als we eenmaal boven staan, maakt het zicht alles goed. We kunnen de vallei onder ons goed zien liggen, en nemen de tijd om op adem te komen op het dak van Zion National Park.
We made it!
Nu ik mij niet meer moet afvragen of ik de top wel zal halen, kan ik me zorgen beginnen te maken over de afdaling. Hoewel naar beneden klauteren minder lastig is naar boven, is het wel een stuk enger, want bij elke stap zie je hoe diep je naar beneden kan vallen als je een voet verkeerd zet. Het grootste deel van de rotsafdaling breng ik dan ook op mijn kont door. Een extra steunpunt is op Angel’s Landing geen overbodige luxe. Ik blijf me verbazen dat een wandeling met zo veel risico’s gepromoot wordt door een Nationaal Park in van een land met zo veel regeltjes als de VS.
Mooie rotsenOndertussen is het een uur of 10, en het is een stuk drukker op de route. Bij onze klim konden we ongestoord op ons eigen tempo klauteren. We hebben tijdens de volledige beklimming drie groepjes tegenliggers gehad, maar tijdens het afdalen moeten we voortdurend uitwijken voor de gestage stroom stappers die naar boven komt. Zij kijken ons jaloers aan, en wij proberen hen bemoedigend toe te spreken, maar ondertussen voel ik een gemeen duiveltje in mijn hoofd vreugdedansjes maken. Hoe meer mensen ik tegenkom die op de rand van uitputting verkeren, en jaloers vragen of wij de top gehaald hebben, hoe trotser ik ben dat Thomas en ik het gehaald hebben. Ja, zo gemeen ben ik.
De groene valleiRond 13u zijn we terug in ons hotel, helemaal opgefrist en klaar voor een tweede ronde. We trekken nog maar eens Zion in, voor een ontspannen namiddagje. We kiezen een plekje in de schaduw van de bomen in de vallei, waar we op het gemak een beetje lezen. Ik probeer me te concentreren op het verhaal, maar de omgeving van Zion is mooier dan mijn boek. Na een paar uur heb ik er dan ook genoeg van, en begint het te kriebelen om weer op pad te gaan.
Upper en Lower Emerald watervallenVia de Kayenta trail, een mooie route langs een verhard pad, wandelen we naar de Emerald Pools. Dat zijn drie groot uitgevallen plassen water, waar deze tijd van het jaar watervallen te vinden zijn. De wandeling naar de Upper Emerald Pool is de leukste, omdat daar weer heel wat klauterwerk bij komt kijken. De Middle Emerald Pool stelt niet zo veel voor, en de Lower Emerald Pool is de coolste omdat je hier achter de waterval kunt wandelen. Als de wind een beetje verkeerd zit, kan je hier behoorlijk nat worden, maar wij hebben geluk.
Na onze tweede wandelsessie van de dag, ben ik uitgeteld. Tijd om te gaan slapen, en te gaan dromen over het kwartiertje dat we op de hemelse Angel’s Landing hebben doorgebracht.
