Samen op stap

We worden wakker in Las Vegas als het buiten nog donker is. Het is 5u30 en mijn gsm rinkelt. De vriendelijke man aan de andere kant van de lijn wil ons waarschuwen dat onze credit card waarschijnlijk gestolen is. Blijkbaar vinden ze bij Bank Of America dat een overnachting in Hooters Las Vegas Hotel and Casino niet bij ons normale uitgavenpatroon past, en het kost mij heel wat moeite om hen er van te overtuigen dat we effectief in Las Vegas zijn, en dat ze onze kaart dus niet hoeven te blokkeren. Dankzij het vroege telefoontje zijn Thomas en ik er net op tijd bij om te zien hoe de zon opkomt van achter de bergen in het kale woestijnlandschap rond Las Vegas. Daarna beslissen we om toch nog eventjes terug te gaan slapen.

Wapens, iemand?Om 10u zijn we dan eindelijk allebei uitgerust en klaar om te vertrekken. Onze eerste stop van vandaag is er eentje om praktische redenen: de Walmart. Hoewel we ondertussen al meer dan een jaar in de VS hebben doorgebracht, zijn we nog nooit in een Walmart binnen geweest, terwijl de winkel toch het symbool is voor enkele Amerikaanse clichés (kijk maar eens op de site peopleofwalmart.com als je niet weet wat ik bedoel).

Walmart stelt niet teleur: nog voor we binnen komen, zien we de typische elektrische winkelwagentjes, voor mensen die de winkel te groot vinden om zelf in rond te wandelen. Daarna lijkt het een vrij gewone winkel, waar ze gewoon een enorm ruim assortiment goederen aanbieden, maar toch wandel je af en toe langs een rek dat je doet glimlachen of fronsen. Zo kijken wij vooral op van de enorme gang televisies, van het rek met spoilers bij de auto-onderdelen, en van het wapenrek.

Zion National ParkEen uurtje later zijn we een frigobox en heel veel knabbeltjes rijker, en zijn we klaar om eindelijk aan onze road trip te beginnen. Chauffeur Thomas loodst ons veilig Las Vegas buiten, en na minder dan een half uurtje zijn we in the middle of nowhere. We rijden door de woestijn, en hoewel het buiten snikheet is, zien we in de verte besneeuwde bergtoppen. Na een groot uur rijden we zelf de bergen is, en wordt het uitzicht een stuk minder eentonig.

Wanneer we de Interstate verlaten, komen we op een Scenic Byway terecht die ons tot in Zion National Park zal brengen. De mooie uitzichten van op de Interstate vervallen in het niets bij de oranjerode rotsformaties die we nu te zien krijgen. Het wordt steeds mooier tot we ons hotel in Springdale bereiken. De Terrace Brook Lodge kan je in het avondlicht misschien met een beetje goede wil “idyllisch” noemen omwille van de ligging, maar de felle namiddagzon is genadeloos: het is een krot.

Rotsen in ZionIk had het hotel enkel gekozen omdat het vlak bij de ingang van Zion National Park ligt, en dat park is gelukkig wel de moeite. We laten onze auto achter aan het hotel, en nemen de shuttlebus naar de ingang van Zion. Omdat het deze week “National Park Week” is, mogen we gratis binnen. Ik had gevreesd dat het hierdoor veel te druk zou zijn, maar dat valt gelukkig mee. Het shuttlebusje dat de Scenic Drive doet is zo goed als leeg. We rijden helemaal tot op het einde van het park, en na iedere bocht volgt een nieuwe verrassing: de rotsen lijken nog roder, de rotsformaties zijn nog mooier, en de bomen nog groener. Bij de laatste stopplaats is er dan ook nog een mooie waterval, en ik snap onmiddellijk waarom de staat deze regio zo beschermt.

We hebben nog een uur of twee voor de zon hier ondergaat, en beslissen om al eens de beentjes te strekken met de eenvoudige Riverwalk. Het is een korte wandeling van een km of drie langs de rivier. De rotswanden komen steeds dichter bij elkaar, tot het pad eindigt in de rivier zelf. ’s Zomers kan je hier nog verder wandelen in de rivierbedding, maar in de lente staat er te veel water in de rivier. Terwijl wij in onze jeansbroek naast de rivier slenteren, kijken we onze ogen uit naar de andere wandelaars.

Vallend waterHeel wat mensen lopen hier in volledige Indiana Jones-uitrusting, alsof ze ontdekkingsreizigers zijn. Een groot aantal wandelaars heeft Nordic Walking Poles mee, een stappenteller of een wandel-GPS. Ze zien eruit alsof ze de rimboe gaan intrekken, terwijl we op een vlak, rolstoelvriendelijk pad van nog geen 3 km aan het wandelen zijn. Een hobby is voor heel wat Amerikanen alleen maar leuk als het hen een excuus bezorgt om dure accessoires en een speciaal tenuetje te mogen aanschaffen.

Na onze eerste geslaagde kennismaking met Zion National Park, gaan we vroeg slapen. Voor morgen staat er een ambitieuze wandeling op het programma….