Samen op stap

Mijn ouders komen ons ook dit jaar verblijden met een bezoekje aan Boston. Nadat ze eerst ruim twee weken geroadtript hebben door het Zuidwesten van de VS (drie keer raden wie hen op dat idee heeft gebracht), maken ze nog een tussenstop in Boston op de terugweg naar Europa. Jammer genoeg zit het weer niet echt mee, en omdat ze Boston vorig jaar al uitgebreid bezocht hebben, trekken mama en ik ons op een druilerige dag terug in de Cambridgeside Galleria voor een shopsessie.

Tot nu toe zijn mijn shopavonturen in de VS beperkt gebleven tot functionele aankopen genre sneeuwbroeken, rubberen regenlaarzen, en superkoopjes waarbij je meer spaart naarmate je meer uitgeeft (of zo lijkt het toch). Met het trouwfeest van twee van onze vriendjes in het vooruitzicht, ga ik voor het eerst in de VS op zoek naar een deftig kleedje, en ik kijk er naar uit om samen met mijn moeder eens in de Galleria te gaan snuffelen.

Hier woont mijn nieuwe BFFIk heb al menig uur door de Cambridgeside Galleria rondgedwaald en weet dus waar we moeten zijn voor leuke kleedjes. Normaal zet ik mijn stekels op van zodra de hypervriendelijke winkeljuffrouwen nog maar in mijn richting kijken, en zeg ik ongeïnteresseerd “just looking around” voor ze de kans krijgen om zichzelf te introduceren. Omdat ik weet dat ik vandaag misschien wel eens met een zakje zal buiten wandelen, laat ik de verkoopsters deze keer wel hun verkoopspraatje doen in de hoop dat er een extra korting uit te halen valt.

Van zodra ik een kleedje uit het rek haal om het eens van dichtbij te inspecteren, snelt een de verkoopsters mij tegemoet om het uit mijn handen te nemen. Ze feliciteert mij met mijn uitstekende smaak, en stelt onmiddellijk voor om een paskamer voor mij te openen en het kleedje er al te hangen, zodat ik met lege handen de rest van de winkel kan bekijken. Als ik dan uiteindelijk klaar ben om te beginnen passen, word ik naar mijn “pashokje” begeleid. “Passuite” zou eigenlijk een betere term zijn, want de paskamers zijn hier bijna groter dan ons studiootje. Er staat onder andere een gigantische spiegel, en een rode fluwelen pianokruk die niet zou misstaan in een middeleeuws kasteel.

Het eerste kleedje past wonderwel, en nog voor ik het goed en wel besef, staan alle winkeldames in een kringetje rond mij om mij met complimentjes te overladen. Om het enthousiast kirren ze hoe “Perfect!”, “Gorgeous!”, en “Beautiful!” het allemaal wel is. Ondanks het feit dat we in een relatief kleine winkel zijn, lopen hier maar liefst vier verkoopsters rond, en telkens ik een nieuw kleedje aanheb, komen ze zich alle vier moeien. Ieder kleedje is volgens hen nog perfecter dan het vorige, en ze komen voortdurend nieuwe dingen aanbrengen die ook “So Totally You” zijn. Ik onderga alles met de glimlach, en pas vrolijk alle riemen, bloesjes, schoenen, kettingen, … die ze mij toestoppen.

Na een lange pas-sessie blijven er twee kanshebbers over. Er zijn twee kleedjes die ik allebei even leuk vind, en wanneer blijkt dat een ervan in reclame is, beslissen we om ze allebei mee te nemen. De verkoopster die mij de hele tijd schaduwde begint bijna te dansen van extase en roept verrukt uit “I’m just so happy for you!”. Daarna komt ze zowel mij als mijn moeder innig omhelzen om ons te feliciteren met onze schitterende aankopen. Mama en ik weten niet wat ons overkomt, en moeten heel hard ons best doen om niet te lachen.

Op momenten als deze mis ik toch de Vlaamse nuchterheid. Al dat overdreven gedoe is wel eens leuk en gezellig, maar de volgende keer ga ik toch weer lekker anoniem in de soldenhoek van de Sears op goedkope Levi’s broeken jagen.