Samen op stap

In 2009 was Independence day voor mij een van de onverwachte hoogtpunten van ons verblijf. Thomas en ik waren net terug van een weekje Stockholm, en we hebben die namiddag intens genoten van de waanzin van de Fouth of July. Na een week in het Europese Noorden tussen boomlange blonde goden en godinnen in de nieuwste H&M creatie was het een ware shock om over de Esplanade te wandelen. Voor de gelegenheid waren de oevers van de Charles omgetoverd in een chaotische rood-wit-blauwe camping die alle Amerikaanse cliches leek te bevestigen: lawaaierige, territoriale Amerikanen in een verschrikkelijke outfit die vechten voor hun lapje grond terwijl volledige fastfoodbuffetten aan sneltreintempo in hun mond verdwijnen.

Ik vond het geweldig, maar eigenlijk vond ik het jammer dat we ons niet beter voorbereid hadden op de festiviteiten. Thomas en ik stonden erbij, en keken ernaar. Dit jaar moet beter.

Plezierbootjes op de CharlesDeze keer zijn we wel klaar voor het verjaardagsfeestje van uncle Sam. Weken geleden heb ik in de uitverkoop goedkope blauwe campingstoelen gekocht, en na onze rondreis door de Southwest hebben we nog een rode minifrigobox liggen. Zaterdag zijn we uitgebreid gaan shoppen om een luxe-picnic in elkaar te knutselen, en ik heb de voorbije weken de Pledge of Allegiance gememoriseerd. Het is ruim boven de 30 graden en er worden een aantal typische zomerstormen voorspeld, maar we laten ons niet kennen. We brengen gewoon onze grote paraplu’s mee, want de ervaring leert ons dat dat de kans op een onweer drastisch verkleint.

Ons plan is om ons aan de oevers van de Charles te installeren op onze stoeletjes, met hopen vettig eten, om te genieten van het spektakel. We nemen de metro naar Charles MGH, en we mengen ons in de gigantische stroom feestvierders.We laten ons meevoeren met de massa tot aan de esplanade, en daarna begint onze zoektocht naar een onbezette vierkante meter waar we onze stoeltjes kunnen neerpoten. Het lijkt een onmogelijke opdracht: al sinds gisterenavond zijn sommige mensen hier aan het kamperen om toch maar de beste plek te kunnen veroveren. We zien enorme tentconstructies, en iedereen bakent zijn persoonlijke terrein af met wapperende vlaggetjes. Ondanks de onaangename hitte en de dreigende donderwolken in de verte lijkt het alsof er dit jaar nog meer volk op de been is dan in 2009.

De Hatch ShellNadat we twee keer de hele esplanade hebben afgelopen, ontdekken we eindelijk een leuk plekje in de schaduw van een grote boom, van waaruit we een geweldig zicht hebben op de grote vuurwerkboot in het midden van de Charles. Dit wordt ons stekje.

Het duurt nog meer dan twee uur voor de optredens in de Hatch Shell beginnen, maar de artiesten op het podium kunnen mij eigenlijk gestolen worden. De echte show is overal rond ons. We zien nog meer belachelijke outfits dan in 2009, en blijkbaar vond iedereen het dit jaar nodig om ook zijn gezicht te beschilderen. Het lijkt alsof we in een gigantsiche sportmatch zijn beland waar de supporters de tegenstanders proberen te intimideren met hun doldwaze outfits in de kleuren van hun favoriete club. Het enige verschil is dat het op de Fourth Of July een thuismatch is voor de Amerikanen waar niet eens tegenstanders zijn, en dus niemand om te intimideren (hoewel we ook 1 verdwaalde jongeman hebben zien rondlopen met een vlag van Zwitserland).

VolkThomas en ik lezen een boekje (of beter: Thomas leest, en ik doe alsof ik in mijn boek kijk wanneer iemand voorbijwandelt in een tenuetje dat zo dwaas is dat ik mijn lach niet kan inhouden), en vissen verschillende lekkernijen uit onze frigobox. Ondertussen hebben ook wij weer kleine Amerikaanse vlaggetjes gekregen, en staat er een rode Vrijheidsbeeldkroon op mijn hoofd te blinken. Nu ik een Social Security Number heb, een werkvergunning en een echte Amerikaanse job, voel ik me stiekem toch een beetje een onderdeel van dit gekke land.

Zoals altijd begint de show met het volkslied, en even lijkt het erop dat ik deze keer niet ga janken, maar tijdens de laatste noten (“and the hooooome of the braaaaaave”) vliegen er drie gevechtsvliegtuigen over in formatie, en gaat er toch een traantje blinken in mijn ooghoek. Ook tijdens de optredens blijft er maar volk toestromen in het park, want niemand wil de grote apotheose missen: het spectaculaire vuurwerk.

Vuurwerk!Om 10u30 is het eindelijk zo ver, en het vuurwerk duurt bijna een half uur. Net als in 2009 vind ik het ook nu weer spectaculair mooi. Dit is niet langer gewoon vuurwerk, dit is vuurballet. Op de tonen van verschillende liedjes worden de mooiste lichtformaties de lucht in geschoten, en het is puur genieten. Een aantal mensen rondom ons begint luid te scanderen: “USA! USA! USA!” , en dan is het vuurwerk plots gedaan.

Terwijl het park leegstroomt, eten Thomas en ik op het gemak onze laatste zalmtoastjes op, nog nazinderend van de mooie vuurwerkshow. Eigenlijk is het nog niet zo slecht in de VS.

Gelukkige verjaardag, Amerika, en nog vele jaren.