Samen op stap

Vandaag hebben we de zotste excursie van onze hele reis op het programma staan. Terwijl de Aurora door het Suezkanaal vaart, gaan wij helemaal met de bus naar Cairo om de wereldberoemde piramides van Gizeh met onze eigen ogen te zien. Omdat er een grote zandbak ligt tussen Cairo en Suez, moeten we al om 3u opstaan voor dit tripje. We varen met een tenderbootjeskonvooi naar de kust van Suez, en Thomas is zo moe dat hij trots verkondigt dat we op de Nijl aan het varen zijn. Toch niet.

Smeerboel in CairoIn onze tender hangt een bijzondere sfeer. Het enige licht komt van de maan, en iedereen is tegelijk doodmoe en ontzettend opgewonden over de vooruitzichten van vandaag. Thomas en ik zitten iets te dicht bij de radio om er een zorgeloos boottochtje van te maken. We horen onder andere dat bij een van de andere tenders een motor is uitgevallen, en dat niemand van de interimkapiteinen eigenlijk weet waar we precies aan land moeten gaan. Na een dik half uur varen, bereiken we toch de kade en daar hebben de Egyptenaren voor een mooi welkomstcomite gezorgd.

De piramides...Blijkbaar krijgen alle toeristen in Egypte een militaire escorte. Dat wil zeggen dat er op iedere bus een stoere veiligheidsman aanwezig is, die onder zijn deftig kostuum een revolver en een machinegeweer probeert te verstoppen. Daarnaast krijgen we ook nog twee busjes vol gewapende soldaten, en een echte politiewagen met flikkerlichten die de de baan moet vrijmaken voor onze stoet bussen. De gewapende soldaten lijken het hele circus even belachelijk te vinden als wij, en vinden het leuk om te poseren voor de camera’s van al die slaperige toeristen. Als iedereen eindelijk in de bus zit, lijkt het erop dat we gaan vertrekken, maar de Egyptenaren hebben nog een extra verrassing in petto. Na 200 meter rijden moet iedereen opnieuw uit de bus om door een metaaldetector te wandelen. Die piramiden kunnen maar beter de moeite zijn!

Wij bij de piramidesSuez is een shock. De zon is ondertussen aan het opkomen, en in de ochtendschemering valt ons maar een ding op: wat een smerige stad! De gidse legt uit dat Egypte drie jaar geleden veranderd is van afvalverwerkingsbedrijf. De lokale bedrijfjes die de klus vroeger klaarden werden bedankt voor bewezen diensten, en de niet-corrupte Egyptische overheid is in zee gegaan met een Italiaans bedrijf dat totaal geen banden heeft met de mafia. Het komt er dus op neer dat er al drie jaar geen afval meer opgehaald wordt in Egypte. Overal op straat liggen grote verzamelingen vuilnis, en op sommige straathoeken staat de afvalberg in brand. De talrijk aanwezige zwerfhonden zien er stuk voor stuk goed doorvoed uit.

Nope, geen fotoshopOok langs de autostrade zien we voortdurend afval, en in Cairo zelf is de situatie ronduit rampzalig. Bovendien is het zo dat de meeste gebouwen in Cairo grote onafgewerkte blokken beton zijn. Blijkbaar betaal je hier enkel belastingen op huizen die helemaal afgewerkt zijn, dus de meeste gebouwen zien er nog altijd uit als een werf. Cairo doet nog het meeste denken aan wat ik mij voorstel bij het Beiroet uit de jaren ’80. Je moet het echt zien om het te geloven.

KinnekekrauwNa de lange transfer krijgen we nog ontbijt met zicht op de piramides, en dan is het eindelijk zo ver. We mogen naar de piramides! Het is super om die grote hoop stenen in het echt te zien, en we nemen ontzettend veel foto’s. We hebben drie verschillende stops in Gizeh: eerst gaan we naar een uitkijkplateau van waar we een mooi overzicht hebben op de drie grootste piramides, daarna stoppen we aan de voet van de de grootste piramide, en tot slot gaan we naar de sfinx, van waar je ook weer een mooi zicht hebt op het geheel. Het blijft onvoorstelbaar dat die dingen hier al duizenden jaren staan, en ik kan nog altijd niet geloven dat we hier echt zijn.

Sfinx bij de piramidesDe drie stops zijn allemaal even mooi, maar het is overal even moeilijk om van de vervelende verkopers af te geraken. Onze gidse had ons ook al uitgebreid gewaarschuwd dat Egyptenaren niet altijd de betrouwbaarste zakenpartners zijn. Zo mag je voor drie dollar op een kameel gaan zitten, maar het kost je vaak 25 dollar om weer te mogen afstappen. Heel wat Egyptenaren willen gratis een foto voor jou nemen, maar je mag blij zijn als ze je fototoestel teruggeven voor minder dan 30 dollar. Als ze geen foto van jou mogen nemen, springen ze gewoon in beeld als je zelf een foto neemt, en dan vragen ze een fooi voor deze authentieke Egyptische ervaring. Dolletjes.

Thomas in CairoGelukkig worden wij al snel vriendjes met Ibrahim, de machinegeweermijnheer op onze bus. Hij komt hier zowat elke dag, en neemt ons mee naar de mooiste plekjes. Hij toont ons een geheime tunnel die naar de ingang van de piramide leidt, overtuigt de security dat ik op een van de piramides mag klauteren, en toont ons de beste plekjes voor mooie foto’s. Zo lang hij in onze buurt is, hebben we ook verdacht weinig last van irritante verkopers. Ja, wij zijn fan van Ibrahim.

In CairoAls je foto’s ziet van de piramides lijkt het meestal alsof ze midden in de woestijn liggen, maar dat is niet echt het geval. Mocht de sfinx tot leven komen, zou hij waarschijnlijk bittere tranen huilen om het verval van zijn stad. Vlak voor zijn neus staan ondertussen al een paar jaar een PizzaHut en een KFC, en daarnaast zie je niets dan verkrotte souvenirwinkeltjes en huizen die op instorten staan.

HierogliefenDe volgende site die we bezoeken is Sakkara, waar alles nog ouder is dan in Gizeh. De hierogliefen zijn hier zo goed bewaard gebleven dat we er eerst van overtuigd waren dat het replica’s zijn. We mogen binnenloeren in een graftombe waar de kleuren nog heel helder zijn, en waar we ons verbazen over de enorm gedetailleerde reliefs. Tegenover de graftombe ligt ook nog een piramide waar we in mogen. De ingang is bijzonder steil, en het plafond is zo laag dat ik me bijna weer in de tunnels in Vietnam waan. Beneden in de piramide zien we nog meer hierogliefen en een lege sarcofaag.

KamelenNa een heel middelmatige lunch in Le Meridien krijgen we nog een papyrusdemonstratie, en stoppen we in een overheidswinkel om souvenirs te kopen. Daarna begint de lange transfer terug naar de boot. Ondanks onze politieescorte slaagt ons konvooi er in om verkeerd te rijden, en een bepaalde controlepost maar liefst drie keer te passeren. Wat een circus!

Aan de voet van een piramideVlak voor we thuis zijn, stellen de Egyptenaren ons geduld nog maar eens op de proef in het geimproviseerde souvenirmarktje rond het terminalgebouw. De verkoopstechniek van de meeste marktkramers is zo agressief dat het lijkt op een vorm van oorlogsvoering, en ze hebben zich met zijn allen verschanst rond de ingang van de haven voor een allerlaatste offensief. Ze duwen t-shirts en sleutelhangers in onze handen, en laten ons niet gerust tot we veilig en wel op ons schip zijn.

Zowel Sakkara als Gizeh waren buitengewoon interessant en we hebben al bij al een schitterende dag gehad. De Egyptische kunst is geweldig, maar waarom konden ze die piramides niet in een ander land bouwen? Egypte zal ons bijblijven als een smerig land vol onvriendelijke mensen.

Bovendien heeft deze excursie voor een bijkomend probleem gezorgd. Doordat we vandaag de doortocht van het Suezkanaal gemist hebben, zijn we technisch gezien niet de hele wereld rondgevaren. Ik zie maar 1 oplossing voor dit probleem: ik denk dat we maar beter beginnen te sparen voor een tweede wereldcruise.