Samen op stap

Van de paar dagen tussen onze aankomst en Thomas’ eerste werkdag willen we profiteren om te ontdekken of Boston net zo leuk is als we ons herinneren. Bij onze terugkeer in Belgie viel ons op hoe weinig er veranderd was in een jaar tijd, dus we zijn benieuwd om te achterhalen of dit voor Boston ook geldt.

CopleyOns eerste experiment is alvast geen succes: we willen gaan ontbijten in de Au Bon Pain op Harvard Square, maar daar zijn werken aan de gang waardoor de zitruimte volledig is afgesloten. Als backup plan springen we in de Subway (yes, onze Charlie Cards doen het nog!) richting centrum. We stappen af aan Copley, en ook hier ziet het er helemaal anders uit dan de laatste keer dat we hier kwamen: vorige keer was deze halte een smerige bouwwerf, maar nu zijn de modderige houten constructies vervangen door een moderne glazen ingang en een stijlvolle gietijzeren toegangspoort. Netjes!

Omdat hier geen Au Bon Pain in de buurt is, trekken we naar de Dunkin Donuts. Jammer genoeg heeft ons navigatiesysteem een beetje te lijden onder de jetlag, en vertrekken we in de verkeerde richting. Niet goed bezig! Voor we het weten staan we aan het einde van Copley Square, en dan beslissen we om eerst maar naar onze vertrouwde T-Mobile winkel te gaan om nieuwe sim-kaarten. Helaas, driewerf helaas. Het zit ons niet mee deze morgen: de winkel blijkt niet meer te bestaan.

Thomas en ik keren dan maar op onze stappen terug, en aan de andere kant van het metrostation zien we onmiddellijk het vertrouwde Dunkin Donut logo opdoemen, en spotten een gsm-winkel van de concurrentie (voor luie mensen als Thomas en ik draait het allemaal om location, location, location). In de Dunkin Donuts verwent Thomas mij met een grote beker pikzwarte koffie en een zak vol donutgaatjes. Pas nu lijken we weer onze draai te vinden: het “We-zijn-in-Amerika!”-gevoel komt bovendrijven, en de bijhorende glimlach verschijnt op mijn gezicht. Als we even later ontdekken dat de Boston Public Library nog altijd hetzelfde boekenwalhalla is, en dat mijn bibkaart er nog steeds herkend wordt, ben ik helemaal content.

Barnes and NobleEven later ontdekken we in Boylston een verandering om vrolijk van te worden: de snoepjeswinkel die de vorige keer in aanbouw was, is ondertussen open voor het publiek, en ze verkopen er zowaar Haribosnoepjes! De prijzen zijn schandalig hoog, maar nu weten we tenminste waar we anti-heimweehapjes kunnen kopen als de nood het hoogst is, en kunnen we weer iets schrappen van de wishlist voor eventuele bezoekers (paprikanootjes daarentegen blijven voorlopig onvindbaar...).

Daarna trekken we naar Prudential, voor een snuistersessie in een van mijn favoriete boekenwinkels: de Barnes and Noble. Dit soort boekenwinkels heb je gewoon niet in Belgie. Op iedere tafel vind ik nieuwe pareltjes die ik mezelf graag cadeau zou doen, maar ik probeer me in te houden.

Wanneer we dan toch langs een Au Bon Pain passeren in Prudential, vind ik dat ik mijn beheersing voldoende op de proef gesteld heb: ik kan niet weerstaan aan de dillebagels met gerookte zalm, cream cheese, komkommer en wasabi. Het menu van Au Bon Pain en de smaak van hun bagels zijn gelukkig dingen die niet veranderd zijn. Vandaag is goed op weg om een “sampling” dag te worden: een dag om te proeven van alle dingen die ik de vorige keer leuk vond aan Amerika en Boston. We trekken dan maar ineens alle registers open.

de Frog PondEven later zit ik te slurpen van een heerlijke strawberry banana smoothie in Boston Common. Het is weer een van die heerlijk blauwe dagen, en de temperatuur schommelt rond het vriespunt. Na de koudeprik in Belgie voelt het hier bijzonder comfortabel, en het is dan ook niet te koud om de sneeuwtaferelen in Boston Common vrolijk gade te slaan vanop een bankje. Omdat er zo veel sneeuw gevallen is in de dagen voor onze komst, is er ondanks de lichte dooi nog meer dan genoeg overgebleven voor hopen sneeuwpret. De straten zijn helemaal vrijgemaakt, en ook de voetpaden hebben allemaal minstens een mooie begaanbare strook die volledig werd geruimd, maar in Boston Common kunnen we wel nog zien hoeveel sneeuw er precies gevallen is, en dat is heel wat. Je kan niet anders dan de efficientie van de Amerikanen bewonderen als het gaat om sneeuwruimen.

Op deze mooie vakantiedag zit het park helemaal vol: we zien honden rollebollen in de sneeuw, kleuters die van de helling naar beneden sleeen, heel veel sneeuwbalgeplaag en een frog pond vol kleine en grote schaatsertjes. Ik betrap Thomas zelfs terwijl hij stiekem vertederd naar een peuter zit te kijken die de sneeuw van zijn botjes probeert te stampen.

Daarna wandelen we helemaal terug via Commonwealth Avenue naar de Harvard Bridge, die Downtown Boston en Cambridge met elkaar verbindt. Op de brug weet ik niet waar eerst gekeken: voor mij naar de vertrouwde MIT-koepel die ons straks zal verwelkomen in Cambridge, of achter mij naar de stad die ik een jaar lang gemist heb.

Er zijn dan wel een aantal dingen veranderd in Boston sinds vorig jaar, maar mijn liefde voor de stad is duidelijk gebleven.