Zondag is het tijd voor onze eerste stop: Madeira. Ik heb al veel goeds gehoord over dit kleine eilandje in de Atlantische oceaan dat ook wel “Het eiland van de eeuwige lente” of “Het Bloemeneiland” wordt genoemd. Het hele jaar door is het er een aangename graad of 20, en het is dan ook een geliefd eiland voor wie onze koude winters even wil ontvluchten zonder al te ver te moeten vliegen. Van op onze boot werpen we een eerste blik op het eiland, en ik ben onmiddellijk verkocht. Tegen een steile helling staan talloze kleine witte huisjes met feloranje daken. Jaja, hier gaan we ons wel een dagje kunnen amuseren.
MadeiraOns vertrek verloopt bijzonder efficient: we kunnen de boot afwandelen zonder te moeten aanschuiven, en de gratis shuttlebus naar het centrum vertrekt van zodra wij ons hebben neergezet. In het centrum wandelen we recht naar de kabelbaan die ons naar het hoogste punt van de stad zal brengen, en we arriveren er net op het moment dat de eerste toeristen van de dag naar boven kunnen vertrekken. Eens wij onze tickets gekocht hebben, is de rij wachtenden zo goed als verdwenen en kunnen wij onmiddellijk in een cabineke stappen dat we met niemand anders moeten delen.
In de kabelbaanHet zicht is van bij het begin de moeite, en het wordt alleen maar mooier. We zweven boven de wit-met-oranje huisjes, en kunnen binnenkijken in de tuinen van alle inwoners van de hoofdstad van Madeira (Funchallers? Funchalianen? Funchallelingen? Funchallezen?Funchallenaars?) Wat ons vooral opvalt is hoe onze mooie witte boot in de haven ligt te blinken.
Boven in Monte kan je terecht voor een van de belangrijkse attracties van Madeira: een spannende rit naar beneden in een rieten mandje, voortgeduwd door Carreiro’s met schoenen met dikke rubberen zolen. De Carreiro’s zien eruit als de lokale variant van de Venetiaanse gondeliers: een strooien hoedje, een witte broek, en tonnen testosteron. Tijdens de port talk had de presentatrice ons gewaarschuwd dat dit een bijzonder populaire attractie is, en dat er altijd een lange wachtrij is. Ook op dit vroege uur van de dag is er inderdaad een hele rij wachtenden, maar dan aan de andere kant van de afsluiting: er zijn nog niet veel toeristen te bespeuren, maar er staan wel al meer dan 20 carreiro’s te wachten op toeristen die zot genoeg zijn om 45 EUR te betalen om 2 km lang hun leven te riskeren.
De Carreiro's in actieWe bezoeken dan maar eerst de nabijgelegen kerk van Monte, en wanneer we buiten komen zien we dat de eerste buslading cruisepassagiers gearriveerd is voor de “once in a lifetime opportunity” om van een berg te glijden in een wankel rieten mandje, terwijl de auto’s aan beide kanten langs je heen razen. We kijken geamuseerd toe hoe ze allemaal met dichtgeknepen ogen (en billen waarschijnlijk) de tocht naar beneden aanvatten.
Wij hebben een ander plan om terug beneden te geraken. Madeira is een echt wandeleiland, en een van de typische plaatselijke eigenaardigheden is het systeem van levada’s. Dat zijn oude irrigatiesystemen waarlangs wandelpaadjes werden aangelegd. Er loopt een levadawandeling van Monte terug naar Funchal, dus dat willen wij eens gaan uitpluizen.
Op wandel in MadeiraHet duurt niet lang voor we het drukke en toeristische Monte, met al zijn bedelaars, straatmuzikanten en souvenirwinkeltjes achter ons laten, en helemaal alleen door de bossen wandelen. De wandeling zelf is een gemengd succes: er zitten erg leuke stukken in, waar we wandelen op een rotsig pad en af en toe een beetje mogen klauteren, maar er zijn evengoed gedeeltes waar het pad een vervelende houten trap naar beneden is. Bovendien heeft het al een hele tijd niet meer geregend, waardoor de irrigatiekanalen helemaal leeg zijn, en de “spectaculaire waterval” herleid is tot een vochtige rots.
Het bloemeneilandDe levada wandeling eindigt in een buitenstad van Funchal, en via de erg steile en smalle straatjes belanden we terug aan de boulevard naast het water vlakbij het hart van de stad. We zoeken het toeristisch centrum van Funchal op, vol gezellige restaurantjes en bars. We wandelen eens rond de plaatselijke kerk, en lachen bij het zien van de kerstmarkt. De kerstkraampjes zijn allemaal voorzien van een sneeuwman, terwijl wij hier in onze t-shirt lopen te genieten van de milde temperaturen.
Zonsondergang bij het buitenvaren uit MadeiraAls we het idee hebben dat we de voornaamste attracties van Funchal wel een beetje gezien hebben, bestudeert Thomas aandachtig de kaart van de stad. Even buiten het centrum ligt een oud fort, en hij overhaalt mij om daar ook nog eens te gaan kijken. Meestal wordt een fort bovenop een helling gebouwd, en dat zullen we geweten hebben. Het is een enorm steile klim naar het fort, maar we krijgen er geen spijt van. Van in het oude fort hebben we een supermooi zicht op de talloze oranje daken van Funchal, onze blinkende boot, en de eindeloze oceaan.
Daarna is het tijd om terug te keren naar onze Aurora. We hebben genoten van onze eerste stop: een beetje citytrippen, een beetje in de natuur wandelen, en een gezellig weertje. De steile kliffen die we in de verte konden zien doen ons bovendien vermoeden dat het eiland nog veel meer te bieden heeft aan toeristen met iets meer tijd.
Met andere woorden: niet verbaasd zijn als we over een paar jaar aankondigen dat we eens in Madeira gaan overwinteren.
