Samen op stap

Nu ik een werkmens ben, ben ik eensklaps lid van een vreemd clubje dat ik de voorbije maanden geregeld vol interesse heb gadeslaan: de pendelaars. Als ik na een middagje lanterfanten in de binnenstad rond een uur of 5 de metro durfde te nemen richting Cambridge, werd ik keer op keer omvergelopen door een wilde kudde nietsontziende slaven van Corporate America. Ik kon me blijven verbazen over hun bizarre klederdracht, de holle blik in hun ogen, en het volume van de muziek op hun flashy iPad, -Pod, of –Phone.

Nu ben ik het nieuwste lid van deze bijzondere groep, en na een weekje in hun gezelschap heb ik onmiddellijk heel wat meer begrip voor hun vreemde gewoontes.

De geweldige rok-sportschoen comboDe ongewone dress code, om maar iets te noemen. Tijdens de spits zie je op de metro de vreemdste outfits. Op bloedhete dagen zie je zowel mannen als vrouwen in lange broeken met dikke truien die lopen te puffen in de metro, en geen enkele moeite doen om hun okselvijvers (en bijhorende geurtjes) te verbergen. Iedere dag zie je ook wel een aantal dames met netjes opgestoken haar, een mantelpakje van een of ander duur Italiaans merk en accessoires in de nieuwste modekleuren, met aan hun voeten… een paar versleten sportschoenen.

Na minder dan een week pendelen, snap ik de logica die hierachter schuilt. Wanneer de temperaturen buiten oplopen tot ruim boven de dertig graden, vinden de meeste werkgevers het nodig om de airco net iets harder te zetten dan anders. Van de vochtige hitte is bij mij op het werk helemaal niets te merken. Nadat ik de eerste twee dagen heb zitten bibberen van de kou in mijn elegante rokje, heb ik woensdag het drastische besluit genomen om in mijn lange broek en warme winterse fleecetrui naar het werk te trekken. Behalve die drie verdwaalde toeristen die rond 7u al op de metro zaten, was er niemand die mij vreemd bekeek.

De Boston Red LineU leest het goed: 7u. Na maanden ongestoord uitslapen, word ik nu plots van maandag tot vrijdag genadeloos wakker gepiept door mijn gsm. Van aan ons huis is het ongeveer 13 minuutjes stappen naar de metro aan Central Square, en ondertussen heb ik ontdekt dat ik het in 8 minuten en 55 seconden kan als ik mijn comfortabele stappers aanheb. Dat wil zeggen dat ik zo maar eventjes 4 minuten langer in bed kan blijven liggen, dus ook mijn schoenkeuze heb ik tijdens mijn eerste week al grondig herzien. Maandag begon ik de week enthousiast op mijn mooie pumps met hakjes, dinsdag haalde ik mijn platte ballerina’s uit de kast, en sinds woensdag loop ik al weer ongegeneerd rond op mijn winterse bottinekes.

In mijn eerste week heb ik ook al ontdekt dat niet alle metro’s even rap van Central Square naar South Station sporen. Mijn favoriete metro is die van 7u24: een vlotte bestuurder, en een geweldige conducteur die “zijn” pendelaars bij iedere halte rustig toespreekt: “Have a five star day, and don’t let anybody get you down”. Zeg nu zelf, dan kan je dag toch niet meer kapot?

Ook na mijn werk is het een race tegen de klok om tijdig bij de metro te zijn, zodat ik het drukste moment van de avondspits nog net voor kan zijn. Van zodra mijn werkdag er op zit, rep ik mij in mijn winterse outfit naar de metro. Met de blik op oneindig snelwandel ik naar South Station, zonder me ook maar iets aan te trekken van wat zich rondom mij afspeelt . Ik vraag me af hoeveel vreemde blikken ik al gekregen heb van lanterfantende meisjes die net een ontspannende middag in de binnenstad hebben doorgebracht…