Samen op stap

Dr. en Mrs. Abeel zijn vandaag uitgenodigd op een luncheon voor de “Boat of 2011”: alle Belgische studenten en onderzoekers die een jaartje in de VS verblijven en hierbij gesponsord worden door BAEF, de Belgian American Educational Foundation. We worden verwacht in Killingworth in het huis van professor Boulpaep, de voorzitter en bezieler van BAEF. We hebben geen idee wat we mogen verwachten, maar in mijn hoofd is de dag niet compleet zonder aperitiefhapjes, gerookte zalm en brie. Dat lijken mij drie onontbeerlijke elementen voor een geslaagde luncheon.

Het verkeer in BostonKillingworth ligt in Connecticut, op iets meer dan 200 km van Boston. Omdat het huis van Professor Boulpaep midden in een bos ligt, ver weg van alle bus- of treinverbindingen, zit er niets anders op dan een auto te huren. Jammer genoeg leren we al gauw dat rijden in Boston een stuk stresserender is dan in Texas. Nog voor we goed en wel vertrokken zijn, hebben er al twee auto’s naar ons getoeterd. Ik moet er wel bij vermelden dat die tweede toeteraar geen commentaar had op onze rijstijl en gewoon wilde aankondigen: “Opgelet iedereen, ik rijd veel te rap en sta op het punt om een halsbrekende stoot uit te halen door in een keer drie baanvakken te kruisen. Allemaal goed kijken hè!”. Toch zitten we niet helemaal op ons gemak zo lang we in de tunnels onder de stad rijden. Eens we Boston achter ons kunnen laten, wordt het gelukkig een stuk kalmer.

Uiteraard zijn we veel te vroeg vertrokken, dus voelen we ons verplicht om onderweg nog een ontbijtstop te maken. De GPS stuurt ons naar een Dunkin Donuts in de buurt. We hebben zin in donutgaatjes, maar de puistige jobstudent laat ons na een uitgebreide zoektocht weten dat de voorraad van vandaag al op is. We settelen dan maar voor een zwarte koffie en een turkey sausage sandwich met hash browns. Het wordt ons al snel duidelijk dat de jongeman nog maar aan het begin van zijn Dunkin Donut-carrière staat, en nog last heeft van enkele beginnersfoutjes. Er zit melk in onze koffie, en we krijgen een vegetarisch broodje in plaats van eentje met kalkoen. Als we even later naar het toilet wandelen, zien we bovendien een grote schaal donutgaatjes liggen.

Thomas en ik willen andere mensen de teleurstelling besparen die wij vanmorgen ervoeren toen we te horen kregen dat de donutgaatjes al op zijn, en wereldverbeteraars als we zijn, wijzen we de jongeman dan ook vriendelijk op de grote schaal die hij duidelijk niet vond. Even later wandel ik met een brede glimlach en een grote zak vol gratis donutgaatjes de winkel uit. Daar kunnen ze bij het Hard Rock Cafe nog iets van leren.

Prof Boulpaep. Met BAEF-das.Niet lang daarna komen we aan in Killingworth. Thomas had Boulpaep beschreven als een oude, charmante, ietwat excentrieke man, en in mijn gedachten zag ik een soort academische Eddy Wally voor mij. Dat blijkt niet echt te kloppen. Professor Boulpaep doet mij denken aan mijn eerste leraar Latijn: het is een eerbiedwaardige grijsaard waarvan de ogen verraden dat er achter het stijve kostuum een kleine deugniet schuilgaat. We worden allemaal hartelijk ontvangen, en Boulpaep verrast ons door alle 31 gasten met de voornaam aan te spreken, zelfs de partners van de BAEF-fellows die hij nog nooit eerder heeft gezien.

Het eerste half uurtje voel ik mij niet helemaal op mijn gemak. Mijn talenknobbel wordt in de war gebracht doordat er voortdurend geswitcht wordt tussen Nederlands, Frans en Engels. Bovendien ben ik een beetje onder de indruk van het gezelschap. Boulpaep zelf is professor aan Yale, en alle aanwezige BAEFers zijn bezig met een doctoraat, een MBA of een postdoc aan NYU, Columbia, Yale, Harvard of MIT. Het is een select clubje, en het duurt even voor ik mij als werkloze Blandijner thuis voel.

Professor Boulpaep woont in een gigantisch 18e eeuws huis, waar hij probleemloos 31 mensen kan uitnodigen. Het grote houten huis is niet de marmeren mansion die ik mij had voorgesteld, maar het heeft wel iets. Hoe langer ik er ben, hoe meer leuke details mij opvallen waaruit ik moet besluiten dat we weer op een evenement boven onze stand aanwezig zijn. Terwijl de keukenhulp ons van crab cakes en miniquiches voorziet (Hoera! Aperitiefhapjes!), zien we onder andere pauwen en ganzen door de tuin paraderen. In het toilet is er voor iedereen een vers gastendoekje voorzien, en Boulpaep vertelt trots over de exclusieve schilderijen die in de aperitiefzaal uithangen.

Crab Cakes, een Amerikaanse specialiteitVoor het hoofdgerecht worden we doorverwezen naar de veranda. Onze tafel mag als eerste aanschuiven aan het buffet, en ik lach inwendig als ik de zalm en de brie zie liggen. Drie op drie. Het is een geslaagde luncheon!

Ik schep mijn bord vol lekkers, en daarna bediscussiëren we met onze tafelgenoten het leven in de VS, de verschillen tussen New York en Boston, en de ambitieuze toekomstplannen van alle fellows. Boulpaep maakt er ondertussen een erezaak van om met al zijn genodigden een praatje te maken, en hij lijkt zelfs oprecht geïnteresseerd in mijn carrièreplanning nu ik eindelijk ook een werkvergunning heb. Wat een vriendelijke man!

Na het dessert begint het stilaan tijd te worden om terug te keren naar Boston. We hebben nog een lange rit voor de boeg, en willen graag voor het donker onze auto kunnen inleveren. Kort voor we in Boston zijn, moeten we een tankstop inlassen, en hier begint het allemaal verkeerd te lopen. Mijn kredietkaart wordt eerst niet aanvaard, en daarna rijden we grandioos verkeerd als we proberen om opnieuw op de snelweg te komen. We moeten onze auto op de luchthaven inleveren, omdat dit de enige locatie is die nog open is op zondagavond, maar de GPS slaagt er niet in om ons de juiste weg te tonen. In de luchthaven heb je namelijk een systeem van tunnels en bruggen, met soms drie of vier wegen boven elkaar. Onze GPS heeft er geen idee van op welke verdieping we ons bevinden, en er staan nergens bordjes naar de huurwagencentrale.

Na een bijzonder frustrerende rit dwars door de drukke luchthaven, vinden we eindelijk de juiste balie. We zijn allebei bijzonder blij dat we dit avontuur zonder ongelukken hebben doorstaan, en beslissen nog maar eens dat een auto absoluut niets voor ons is.

We hebben nog exact anderhalve week om van gedacht te veranderen, want dan vertrekken we op een road trip van meer dan 2000 km door de VS.