Samen op stap

Met de komst van het nieuwe schooljaar, beginnen we langzamerhand te beseffen dat het niet meer zo heel lang duurt voor ons Boston-avontuur tot een einde komt. Ik vind het dan ook de hoogste tijd om eens werk te maken van ons verlang- en todolijstje voor dit jaar.

Gevonden!In de drie maanden die ons nog resten, wil ik nog eens naar de top van Hancock en/of Prudential om Boston van bovenaf te bewonderen. Ik vind dat je geen jaar in Boston kan geweest zijn zonder een match bij te wonen van de Boston Bruins, de Red Sox, de Celtics én de New England Patriots. Daarnaast wil ik nog eens een beetje toerist spelen en eindelijk eens de Boston Duck Tours en de Old Town Trolley Tour doen (omdat ik helemaal niet veeleisend ben, wil ik eventueel vrede nemen met één van beide). Ik wil ook nog eens een daguitstap naar Salem maken, gaan Kerstshoppen in New York en gaan skiën in Vermont. En nu we toch aan deze kant van de Atlantische Oceaan zijn, is het eigenlijk ook het uitgelezen moment om een bezoekje te brengen aan Californië en –waarom ook niet- Machu Picchu.

Jammer genoeg is mijn man het hier niet mee eens. Hij heeft ergens het vreemde idee gekregen dat mijn verlanglijstje te lang is, en sindsdien luistert hij niet meer naar zinnen die beginnen met “Thomasjeuh, ik wil...”.
Onze conversaties zijn een stuk korter geworden.

Toch ben ik er in geslaagd om Thomas voor de tweede week op rij de deur uit te krijgen voor een activiteit van op mijn verlanglijstje. Dankzij het MIT Activities Committee kunnen we aan de helft van de prijs naar het New England Aquarium. Het zou belachelijk zijn om zo’n goede deal aan ons te laten voorbijgaan. Toch?

Thomas' nieuwe vriendjesDe benedenverdieping van het aquarium wordt bijna volledig ingepalmd door de pinguïns, en Thomas is duidelijk fan van deze beestjes. Hij blijft zeker een half uur met open mond kijken hoe ze door het water zweven, en hij port mij voortdurend aan om mij te wijzen op hun uitzonderlijk coole duikbewegingen. De pinguïns zelf ben ik na een paar minuten al beu, maar het kinderlijk enthousiasme van mijn man, daar kan ik wél een half uur geboeid naar staan kijken.

Even later slaag ik er toch in om Thomas weg te krijgen van bij zijn pinguïns om de rest van het aquarium te ontdekken. Ik sleur hem mee van de ene tank naar de andere, en het ge-waaaaauw van de vijfjarigen rondom ons is niets vergeleken bij mijn eigen reacties: “Kijk Thomas, zeepaardjes! En daar, wat een gigantische octopus! En kijk hoe cool die visjes daar blinken”. Mijn geluk kan al helemaal niet meer op als we Nemo en Dora uit “Finding Nemo” zomaar voorbij zien zwemmen. Net als vorige week in het museum is er ook nu weer een hoekje waar we dingen mogen aanraken. Thomas daagt mij uit om een zeester te aaien, en ik ben zo trots op mezelf dat ik het gedurfd heb.
Volwassen worden, dat is iets voor in de verre, verre toekomst.

We zien grote en kleine visjes in alle mogelijke kleuren, maar na een grondige analyse blijkt dat mijn favoriete waterbewoners kwallen zijn. In een klein donker hoekje van het aquarium, ontdek ik een tank vol kleine, blinkende umbrella jellyfish. Honderden miniatuurparapluutjes die voortdurend open en dicht klappen; ik ben er onmiddellijk weg van.

Kathleen en Ashley, de anaconda'sEen paar tanken verder komen we langs een halfvol aquarium met een paar gigantische slangen in. Net wanneer we dichterbij komen, krijgen ze bezoek. Twee vrijwilligers van het New England Aquarium wagen zich in de glazen kooi van de slangen om hen te voederen. Dit is alvast een job waar ik niet jaloers op ben: terwijl de slangen aan hun voeten liggen te kronkelen, proberen de vrijwilligers hen ervan te overtuigen dat de dode muizen die ze bijhebben sappiger zijn dan hun ontblote kuiten. De slangen lijken zich niet te veel aan te trekken van hun aanwezigheid: na meer dan een half uur heeft geen enkele slang toegehapt. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, want de dode muizen zien er niet bepaald appetijtelijk uit.

In een ander hoekje van het aquarium is er een plekje gereserveerd voor visjes die van het donker houden. Via een doorgang vol zwarte doeken komen we in een donker hok waar de lichtschuwe visjes zich schuilhouden. Een erg leuk concept, alleen jammer dat het er te donker is om de visjes ook effectief te kunnen zien.

Grab shell, dudeDe grootste trekpleister van het New England Aquarium is de gigantische tank centraal in het gebouw die zich uitstrekt over verschillende verdiepingen. Naast 750.000 liter water, bevat de tank ook een uitgebreide collectie beestjes. Een van de opvallendste bewoners is de kolossale schildpad, die vrolijk rondpeddelt in zijn grote bokaal. Daarnaast zwemmen er ook een paar haaien in rond.
De eerste keer dat ik drie rijen vlijmscherpe tanden zie voorbijzwemmen is het toch even schrikken, vooral omdat Thomas net op dat moment de behoefte voelt om even in mijn armen te bijten en te doen alsof hij ook een haai is.

Verschillende keren per dag krijgen de vissen in de grote tank bezoek van een paar duikers die hen komen voederen. Alweer een vrijwilligersjob die niet voor mij zou weggelegd zijn: tussen hongerige haaien gaan zwemmen.

Dank u, SinterklaasjeDe laatste attractie van de dag is de zeehondenshow. De trainers leggen ons uit hoe ze erin slagen de beestjes zo veel kunstjes te leren, en ze leren ons het verschil tussen zeehonden en zeeleeuwen. Om de verschillende manier van voortbewegen te illustreren, hebben ze een van de zeehonden geleerd om zich als een zeeleeuw te gedragen. Hij kruipt nogal onbeholpen over de vloer en zijn kunstje wordt onmiddellijk op hoongelach van zijn soortgenoten onthaald. Zeehonden zijn duidelijk een stuk cooler dan zeeleeuwen, en ik vind de beestjes zo leuk dat ik alvast bij de Sint mijn eigen exemplaar besteld heb. Nu alleen hopen dat de Sint wél nog rekening wil houden met het verlanglijstje van Annelies.