Samen op stap

In heel wat universiteiten mogen partners van buitenlandse bezoekers gratis de lessen volgen. Ook aan MIT behoort dit tot de mogelijkheden, en het volgen van een paar cursussen aan MIT lijkt mij een uitgelezen kans om mijn jaartje Boston nog interessanter te maken. Omdat chemie en wiskunde toch niet echt mijn ding zijn, ga ik op zoek naar vakken die iets meer aansluiten bij mijn eigen interesses, taal- en letterkunde.

Op het vlak van taalkunde is het MIT vooral gekend dankzij Noam Chomsky, hoofd van het departement “Linguistics” en grondlegger van de generatieve taalkunde. De naam Chomsky klonk Thomas zo bekend in de oren, dat het mij al mijn overredingskracht gekost heeft om hem er van te overtuigen dat Chomsky effectief een taalkundige is en geen wiskundige. Via de site van het MIT heb ik kunnen achterhalen in welk bureau ik deze gerenommeerde professor kan terugvinden, en ik heb zelfs zijn rechtstreeks nummer teruggevonden op de site van zijn vakgroep. Natuurlijk ik ben ik een veel te grote schijterd om effectief op zijn deur te gaan kloppen of om hem op te bellen. Wie weet heb ik tegen volgend semester meer moed verzameld..

Noam ChomskyIk heb het wél aangedurfd om een mailtje te sturen naar de vakgroep Frans. Ik vind het nog altijd jammer dat ik geen diploma Frans heb, en ik zou graag dit jaar een paar credits verdienen aan het MIT waarmee ik mijn kennis van het Frans kan aantonen. Mijn mailtje werd uiterst vriendelijk beantwoord door de coördinatrice van het departement Frans, en dinsdagnamiddag om 14:30 heeft ze me uitgenodigd op haar bureau om te bekijken wat de mogelijkheden zijn.

Om 14:00 dwaal ik zenuwachtig door de gangen van gebouw 14N (Foreign Languages and Literature), met de vreemde knoop in mijn maag die ik normaal alleen heb vlak voor een belangrijk mondeling examen. Het is ondertussen al weer even geleden dat ik Frans gesproken heb, en sinds onze aankomst in de VS doe ik mijn best om zo veel mogelijk in het Engels te denken. Nu probeer ik met alle macht om die knop in mijn hoofd om te draaien, en nog eens in het Frans te denken.

Exact om 14:30 klop ik op de deur, en een vriendelijke stem zegt dat ik mag binnenkomen. De prof is duidelijk op mijn komst voorbereid, want ze spreekt mij aan bij mijn voornaam (en ze slaagt er zowaar in om Annelies semi-correct uit te spreken!), en ze zegt onmiddellijk dat ze het geweldig vindt dat een “MIT Spouse” geïnteresseerd is in de vakgroep Frans. Ze begint uit te leggen welke vakken er allemaal worden aangeboden aan het MIT, en benadrukt ook nu weer dat het niveau van talenonderwijs in de VS niet te vergelijken is met Europa.

Heel wat “Franse” vakken worden eigenlijk in het Engels gegeven (French Literature in translation, French Film Classics,...), en uit mijn mails kon ze afleiden dat ik de Franse grammaticaregels voldoende beheers om de taalverwervingsvakken (Frans 1-4) over te slaan. Dat betekent dat er nog maar twee vakken overschieten voor mij: de Advanced classes.

Tintin en AmériqueNet wanneer ze wil beginnen aan haar uitleg over deze twee vakken, worden we onderbroken door de telefoon. Ik probeer om het gesprek niet af te luisteren, en concentreer me dan maar op de wanddecoratie: een stripalbum getiteld “Tintin en Amérique”, een gigantische poster van Brussel en een ansichtkaart “From Belgium, with love”. Van zodra het telefoongesprek voorbij is, vraag ik erg voorzichtig of zij toevallig ook Belgische is. Ja dus.

Ze begint onmiddellijk te vertellen over wat ze allemaal mist sinds ze in Boston is: Belgische chocolade, beleefde mensen, haar familie, het plattelandsgevoel,... Ze vraagt me waar ik precies vandaan ben, en wanneer ik zeg dat ik in Gent gewoond en gestudeerd heb, zegt ze (in het Nederlands!): “Gent. Wat een mooie stad”.

Ik ben zo van mijn melk na het horen van een paar woordjes Nederlands, dat ik in het Nederlands antwoord. Ze verontschuldigt zich voor haar gebrekkige kennis van de andere landstaal, en zegt dat haar Nederlands vroeger veel beter was maar dat ze hier jammer genoeg niemand heeft waar ze haar Nederlands mee kan oefenen. Voor ik het goed en wel besef, nodigt ze me uit om eens een koffietje met haar te gaan drinken zodat ze nog eens Nederlands kan spreken met een landgenote.

Ik val bijna van mijn stoel. In dit stijlvolle bureau met zicht op de Charles river en de skyline van Boston zit ik een onzekere professor gerust te stellen dat haar Nederlands meer dan behoorlijk is. En dan te denken dat ik mij voorbereid had op een streng selectie-interview bij een ongeïnteresseerde oude knar.

De rest van ons gesprek verloopt afwisselend in het Nederlands en in het Frans. Ik krijg een heldere uitleg over de inhoud van de twee Advanced Classes en advies over hoe ik de prof van deze cursussen het best benader. Ze belooft om een goed woordje voor mij te doen bij de lesgever, maar aangezien ze hen niet kan dwingen om gasten toe te laten in haar lessen wil ze me nog niets beloven.

De prof wiens vakken ik graag zou volgen heet Monsieur Wallon. Drie keer raden wat zijn nationaliteit is...