Samen op stap

MIT heeft een speciaal clubje voor mensen als ik, genaamd “Spouses & Partners @ MIT”. Elke week komen de partners van bezoekende studenten, postdocs en proffen samen om te praten over het leven aan de zijde van een MIT’er.

Vorig schooljaar heb ik dit groepje links laten liggen, omdat ik tijdens mijn jaar in de VS vooral locals wilde leren kennen. Een paar maanden later ben ik echter tot het besef gekomen dat Bostonianen niet zitten te wachten op iemand uit het verre Vlaanderen, en al helemaal niet bereid zijn om tijd te investeren in iemand die over minder dan een jaartje al weer vertrokken is. Bij de aanvang van het nieuwe schooljaar neem ik me voor om toch eens een kijkje te gaan nemen op het openingsevenement van de Spouses.

Onder het motto: als de mensen tegenvallen, dan stort ik mij wel op de gratis ijsjes, wandel ik de zaal binnen. Overal staan groepjes vrouwen (er zijn geen mannen te bespeuren!) vrolijk te tetteren, en even voel ik mij een indringer op een feestje waar iedereen elkaar al lijkt te kennen. Uiteindelijk blijkt het goed mee te vallen: iedereen is vriendelijk, en geïnteresseerd in het verhaal van de andere spouses. Voor het eerst dit jaar voelt het niet ongemakkelijk of artificieel om een gesprek aan te knopen met een onbekende, omdat we allemaal minstens één iets met elkaar gemeen hebben: een ambitieuze partner die we graag genoeg zien om hem te volgen naar de andere kant van de wereld.

De vrouwenbondHet is een plezante en internationale bende: ik leer mensen kennen uit Pakistan, India, China, Vietnam, Italië, Groot-Brittannië, Israel, Zwitserland, Canada, Mexico, Venezuela en alle mogelijke uithoeken van de VS. Tot mijn verbazing zitten er zelfs twee andere Belgische dames in het gezelschap. Mijn plan is om zo veel mogelijk vrouwen te leren kennen, zodat ik hen over een paar jaar allemaal in hun thuisland kan gaan opzoeken. Hehe.

Ondanks de grote achtergrondverschillen, hebben we in Boston allemaal met dezelfde problemen te maken: de onmogelijke zoektocht naar lekker eten, de geslotenheid van de lokale bevolking, en de problemen om aan werk (jup, zelfs vrijwilligerswerk) te geraken als buitenlander. De meesten lossen dit laatste probleem op door op zoek te gaan naar een andere intensieve bezigheid, met als gevolg dat zowat de helft van alle spouses zwanger is, of een klein smurfke op de arm heeft.

De vrouwenbond, zoals Thomas het graag noemt, is ideaal om leuke plekjes in Boston te ontdekken, om uitstapjes te maken in de buurt, of om bij te leren over typische Amerikaanse gewoontes. De week voor Thanksgiving staat uiteraard in het teken van deze feestdag, en we worden zelfs getrakteerd op een feestmaal. Naast de traditionele opgevulde kalkoen kunnen we ook proeven van enkele typische bijgerechten zoals zoete aardappelen, maïsbrood, knolselderpuree, appelcider en pompoentaart. Niet bepaald mijn favorieten, maar vorige week hebben we het plaatselijke motto “If you don’t have anything nice to say, lie about it” geleerd, dus om te bewijzen dat ik ondertussen goed geïntegreerd ben, bewierook ik de kookkunsten van onze Amerikaanse voorzitster.

Stuffed TurkeyHet hoogtepunt van de maaltijd is het moment waarop iedereen om beurt vertelt waar ze nu net dankbaar voor zijn dit jaar. Een iemand vertelt dat ze dit jaar getrouwd is in een Drive Through in Las Vegas om haar visumaanvraag op tijd in orde te krijgen en dat ze ondertussen volop bezig is met de voorbereidingen voor het echte trouwfeest in haar thuisland volgend jaar.

Een andere vrouw vertelt dat haar dertigjarige man pas dit jaar aan zijn studies begonnen is, nadat hij eerst meer dan 10 jaar geïnvesteerd heeft om het leven van zijn zieke, dakloze moeder terug op de rails te krijgen.

Nog een andere Spouse vertelt dat haar man, een 40-jarige college drop-out dit jaar eindelijk de opleiding wil afmaken waar hij 20 jaar geleden aan begonnen is. Hij is dit jaar namelijk vader geworden, en omdat hij een goed rolmodel wil zijn voor zijn zoontje, ruilt hij zijn comfortable huis met zwembad in Texas tijdelijk in voor een klein studiootje in Boston en een jaar vol examens, projecten en midtermpapers.

De rest van de maaltijd is een gezellige bedoening (mede dankzij de verklede kalkoen die alle smurfkes entertaint) waarin ik nog maar eens veel bijleer over de tradities en gebruiken in landen aan de andere kant van de wereld. Ondanks de gezelligheid, voel ik het diep vanbinnen toch een beetje knagen. Thanksgiving is hét familiefeest bij uitstek in de VS, en ik weet nu al dat het voor ons een eenzame dag zal worden. Hoewel we in België nooit Thanksgiving vieren, heb ik plots ontzettend veel zin in een groot familiefeest waar iedereen aan een lange tafel zit met een dampende kalkoen in het midden. 5000 kilometer lijkt me plots wel heel erg ver.

Gelukkig zal mijn geduld niet meer al te lang op de proef gesteld worden, want ik ben thuis als het Kerstmis wordt...